woensdag 3 maart 2010

"I don't want to be a person who judges other persons' eating habits. But actually I am."

Afgelopen maandag zei ik dit tegen mijn collega's Lucia en Irina:
"I don't want to be a person who judges other persons' eating habits. But actually I am."
Onze collega Naveed probeert af te vallen door zijn lunch over te slaan en in plaats daarvan een zakje chips en wat fruit te eten. Erin en ik probeerden hem uit te leggen dat dat niet gezond is. Erin is Brits en dus heel beleefd. Mijn advies kwam echter meer over als een preek over voedingsstoffen, vezels, energie en hoe je lichaam went aan minder eten.

Ik was eerlijk gezegd een beetje opgelucht toen deze week bleek dat Naveed zich niets had aangetrokken van mijn adviezen en zich bleef beperken tot chips en fruit. Het gevolg is dat hij de laatste tijd zo moe is dat hij om vijf uur uitgeblust naar huis gaat en in het weekend de deur niet uitkomt. Hoewel dat laatste al langer zo was; Naveed gaat er prat op dat hij erg lui is en dus liever voor de tv hangt dan iets anders doet.

Net zoals ik niet iemand wil zijn die andermans eetgewoonten veroordeelt, wil ik ook andermans politieke voorkeur niet veroordelen: ieder zijn mening toch? Nee, stiekem niet: sommige partijen zijn echt een veel beter idee dan andere. Paul gaat vandaag voor mij naar de stembus. Mocht je later vandaag nog gaan stemmen dan wil ik je niet beïnvloeden maar eh... groen werkt.
















Soms werkt mijn politieke voorkeur een beetje tegen mij. Bijvoorbeeld nu deze week de Engelse supermarkten alweer aardbeien verkopen, en verrassend voordelig. Natuurlijk worden die niet lokaal geproduceerd maar uit Marokko gehaald. Volstrekt klimaat-onverantwoord natuurlijk maar ze zijn zo lekker...!

zondag 28 februari 2010

Iedereen trok zijn schoenen uit en we schaarden ons rond de 17-inch monitor op het grote bureau in mijn kleine woonkamer

Aangezien ik inmiddels volledig gewend ben geraakt aan de gewoontes van mijn collega's, nodigde ik ze via Facebook uit voor een Friends-avond bij mij thuis. Erin heeft geen Facebook dus zij kreeg een mailtje. Iustina en Maria waren meteen enthousiast; de andere RSVP's druppelden afgelopen week langzaam binnen: zeven in totaal.

Natuurlijk had ik voor iedereen gekookt: pastasalade en couscoussalade, met stokbrood en naan. Natalia bracht het toetje mee: ijs en mandarijnen. Maria had popcorn en Chips gekocht, Irina cider, Lucia en Teo rode wijn, en Iustina gaf me een pluchen Wall-E. Iedereen trok zijn schoenen uit en we schaarden ons rond de 17-inch monitor op het grote bureau in mijn kleine woonkamer.

Ik had Friends klaargezet op aflevering 1 van seizoen 8 (want ik had seizoen 7 net afgerond). De meeste van mijn collega's bleken Friends redelijk te kennen, maar vooral van tv. Maria's Friends-ervaring was de enige die een beetje in de buurt kwam van mijn eigen verslaving. Irina was een zomer lang door haar ex gedwongen om vier seizoenen Friends te kijken dus zij had iets anders meegenomen om zich mee te vermaken: wol waarvan ze vriendschapsarmbandjes vlocht in het kader van het Roemeense/Bulgaarse feest om het begin van de lente te vieren op 1 maart.

Er kwamen twee van mijn favoriete afleveringen langs: The One with the Red Sweater en The One with the Videotape ('the Mount Tibitabo story' voor kenners). Plus de aflevering waarin Ross het appartement van een Nederlandse dame probeert te bemachtigen en deze zogenaamde Nederlandse heel beroerd Nederlands spreekt.

Om half één ging iedereen naar huis en zette ik Wall-E naast Iejoor en Eentje op mijn bed. Iejoor leek er zowaar een beetje van op te vrolijken.