One-iander, two-iander, three-iander, four-iander - "just like koriander".

Vandaag heb ik in de kantine vegetarische spaghetti bolognese gegeten. Die smaakte helemaal niet slecht. Daarom wil ik de onderstaande cartoon van PhD Comics met jullie delen die erg waar is.

Ik durfde het gisteravond nog niet aan om thee met melk te drinken in de pauze van de repetitie, dus ik had veilig ranja (squash) besteld. Laura was nog wel zo attent om mij te vragen of ze zwarte thee voor me moest maken maar ik heb haar beloofd volgende week de thee met melk te proberen.

Tijdens de repetitie heb ik weer het een en ander geleerd over het Engels: ik wist al dat achtste noten quavers zijn en zestienden semiquavers maar sinds gisteravond weet ik ook dat 32en demisemiquavers zijn. Ik moest grinniken toen de dirigent dit woord gebruikte maar ik was de enige en vanmorgen bleek dat dit de dirigent dit niet zelf verzonnen had (bron: Wikipedia).

Ook reden om de grinniken, maar niet alleen voor mij, was de creatieve manier waarop de dirigent ritmes voorzingt. Hoe verdeel je een vierkwartsmaat onder in vier groepjes zestienden? One-iander, two-iander, three-iander, four-iander - "just like koriander".

We moeten niet in Birmingham gaan rondlopen met een Wolves shirt

Eerder schreef ik het al: voetbal is cool in Engeland. Op maandag bespreken mijn collega's de voetbaluitslagen en als op zaterdag de Wolverhampton Wanderers spelen, staat de stad op zijn kop. Paul en Pieter hadden mij van tevoren al ingelicht over het belang van het Engelse voetbal dus ik had het idee opgevat om Paul voor zijn verjaardag kaarten te geven voor een wedstrijd van de 'Wolves'. De realisatie van dat plan bleek nog niet eenvoudig.

Kaarten zijn vanaf drie weken voor iedere wedstrijd te verkrijgen. Niet elke zaterdag wordt er gespeeld en Paul is slechts twee zaterdagen hier. Daardoor leek de enige optie de thuiswedstrijd tegen Manchester United op 6 maart. Maar zelfs de voetbal-nitwits weten dat 'Man United' één van de grootste Engelse clubs is. Kaarten voor die wedstrijd zijn dus heel lastig te krijgen. Ik was daarom bang dat ik Paul moest teleurstellen.

Bij de harmonie zitten een paar muzikanten met een seizoenskaart voor de Wolves. Die beloofden me dat ze zouden kijken of ze aan extra kaarten konden komen. Mijn collega Erin kent ook een paar mensen met een seizoenskaart en heeft ze afgelopen weekend een mail gestuurd om te vragen of zij me konden helpen.

Ondertussen diende zich een extra optie aan: de uitwedstrijd tegen Birmingham City op 7 februari. Dit is een belangrijke streekderby waarvoor de kaartverkoop vorige week geopend is. En zo belandde ik in een voetbaldilemma: ging ik kaarten kopen voor de uitwedstrijd tegen Birmingham of bleef ik hopen dat ik kaarten zou kunnen krijgen voor de thuiswedstrijd tegen Man United? Vandaag besloot ik: het wordt Birmingham.

De verkoop via internet bleek al gesloten dus ik schoot mijn jas aan en snelde vlug naar het stadion, waar ik in een verder leeg ticket office mijn gegevens achterliet voor de Wolves Supportersclub en twee kaarten meekreeg voor de derby in Birmingham.

Mijn collega's zijn enthousiast: dit is de wedstrijd met de beste sfeer. Ook met de meeste rellen trouwens, dus ik heb al enkele waarschuwingen ontvangen dat we niet in Birmingham moeten gaan rondlopen met een Wolves-shirt. Maar, zei Erin, waarschijnlijk ben je wel veilig omdat je geen Wolverhamptons accent hebt.

Paul met zijn Wolves-muts in Berlijn

Deze stad waar 250 duizend mensen wonen maar die toch een beetje lijkt op een dorp waar iedereen elkaar kent

Ik ben in Nijmegen. Dat is omdat ik hier morgen een conferentie heb die ik mede heb georganiseerd. Het voelt een beetje stiekem want sommige van mijn vrienden weten niet beter dan dat ik drie maanden onafgebroken in Engeland ben. Nu ben ik dus op bezoek bij Paul. Is ook wel luxe: terwijl hij het huis poetst ben ik lekker aan het werk. Het is heel fijn om elkaar in real life te zien in plaats van via Skype.

Toch voelde het een beetje vreemd toen ik gisteren vertrok uit Wolverhampton: ik ben in twee weken tijd al best gehecht geraakt aan deze stad waar 250 duizend mensen wonen maar die toch een beetje lijkt op een dorp waar iedereen elkaar kent. Een beetje zoals Nijmegen, waar je op een willekeurige zaterdagmiddag in de stad minimaal drie bekenden tegenkomt. Hoeveel mensen ken ik nu in Wolverhampton? Een stuk of 30, 40? Van de 250 duizend. En toch kwam ik gisteren tijdens het hardlopen een bekende tegen (en drie eekhoorntjes!).

Op mijn werk gaat het heel goed. Ik maak lekker lange dagen die ik zonder onderwijsverplichtingen volledig aan onderzoek kan besteden. Ik heb al een groot deel van mijn in Nijmegen opgelopen achterstand ingehaald en vrijdag ruim op tijd een deadline voor een paper gehaald. Ondertussen krijg ik van mijn nieuwe collega's en Prof. Mitkov nuttige input voor het project waar ik de komende tijd aan werk. Vrijdag heb ik ook kennisgemaakt met de stamkroeg van onze onderzoeksgroep, waar we fijn een biertje hebben gedronken vergezeld van Salt & Vinegar chips.

Het enige dat meer aandacht verdient dan het nu krijgt, is mijn proefschrift, dat nog steeds bijna af is. De conclusies moet ik nog eenmaal redigeren, het dankwoord afmaken en een punt zetten achter het ontwerp van de kaft. Dan kan het naar de drukker en ligt het lot van het boek in de handen van mijn paranimfen Daphne en Annemarie.

Tot slot enkele aanvullingen op eerdere berichten die ik geplaatst heb:

• Ik denk dat ik niet lang meer kan ontkomen aan thee met melk. Afgelopen donderdag moest er speciaal voor mij thee worden bijgemaakt in de pauze van de repetitie omdat in alle mokken al melk was gedaan.
• Ik heb nog geen brood gevonden dat me helemaal bevalt. Afgelopen week heb ik brood met een knapperige korst gegeten dat op zich goed smaakte maar iets te wit was om mij de vezels te leveren die ik nodig heb.
• Ik hoorde gisteren "One Life Stand" van Hot Chip op 3FM en volgens Paul was Paolo Nutini met "10/10" ook al op de Nederlandse radio geweest. Het komt dus helemaal goed met mijn muzikale tips!