Wie denkt dat oudere Britten conservatief en bekrompen zijn, heeft deze Sheila nog niet ontmoet

Het zijn roerige tijden bij de West Midlands Concert Band. Gisteren werd bekend dat de dirigent is opgestapt. Er deden zich meteen allerlei verhalen de ronde, waarvan de meeste me wel waar leken. Na de repetitie was een bestuursvergadering ingelast, dus Laura kon mij dit keer geen lift naar huis geven.

Gelukkig kon ik rekenen op Sheila, een klein vrouwtje van in de zestig in een joggingpak van oudroze badstof. Ze is weduwe en actief met een cursus fictie schrijven, zingen in een koor en dwarsfluit spelen. Wie denkt dat oudere Britten conservatief en bekrompen zijn, heeft deze Sheila nog niet ontmoet. In de auto praatten wij over het vertrek van de dirigent. Ze vertelde dit over de dirigent vóór Graig:

"Hij was een prima dirigent maar hij had een pedofilie-probleem."

Dit verstond ik niet direct, misschien ook omdat ik het niet zag aankomen. Dus ik vroeg: "huh, wat?"

"Hij werd gearresteerd omdat hij wat had met een jongen van 17 die tegen hem had gezegd dat hij 18 was. Dus toen moest hij weg bij de band. Later kwam dat wel nog goed omdat die jongen in een brief heeft toegegeven dat hij had gelogen dat hij 18 was. Maar er waren ook andere problemen want hij werkte ook bij een zwembad.

Misschien wil hij wel terugkomen nu Graig weg is. Ik mocht hem graag en hij is een goede dirigent, maar sommige leden hadden wel problemen met hem. Er spelen soms immers ook jonge jongens in de band."

Wat Sheila niet zag was dat mijn ogen in de loop van dit verhaal steeds groter werden. Ik heb haar geloof ik toch een beetje verkeerd ingeschat; het roze badstoffen pak heeft me zand in de ogen gestrooid.

Heel trots

En zo liet Paul mij via Skype mijn glanzende blauw-witte boekje zien

Een van de redenen dat ik in de eerste drie maanden van het jaar in het buitenland ben, is dat ik nu niet al te veel mis bij Philharmonie Gelre. In deze periode zijn er geen belangrijke concerten en veel van mijn bestuurswerk kan ik op afstand doen.

De belangrijkste bestuurszaken waren de laatste paar weken de afronding en verslaglegging van 2009 en het opstellen van de begroting voor 2010. Wilko (de secretaris) en Julian (de penningmeester) zijn daar heel druk mee geweest en ik heb mijn bijdrage geleverd via Skype (een financiële bespreking met Julian tot na middernacht op donderdag) en e-mail.

Gisteren was de jaarlijkse ledenvergadering. Wilko had voor mij een Skype-verbinding gerealiseerd zodat ik van achter mijn eigen bureau alles kon volgen dat zich afspeelde tijdens de vergadering. Harry zat in mijn plaats de vergadering voor en op verschillende momenten kon ik mijn bijdrage leveren. Na afloop suggereerde Niels op twitter: "idee: iedereen van @gelre thuisblijven en vergaderen via skype"

Maandagavond hebben mijn paranimfen Annemarie en Daphne alle exemplaren van mijn proefschrift in enveloppen gedaan en geadresseerd. Daphne heeft ze gisteren verspreid onder onze collega's en Annemarie onder de genodigden die op de jaarvergadering waren. En zo liet Paul mij via Skype mijn glanzende blauw-witte boekje zien. Hopelijk ontvang ik vandaag mijn eigen exemplaar...

Skype-verbinding met de jaarvergadering

Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen

Na het eerste concert dat vorige week niet geheel vlekkeloos was verlopen, gaven we zaterdag een tweede concert. De tweede helft was een programma met als thema The last night of the Proms, dus er werden Union Jacks (vlaggetjes) uitgedeeld aan het publiek. De promsmuziek die was toegevoegd aan het programma (Pomp And Circumstance, 633 Squadron, Jerusalem en Fantasia on British Sea Songs) waren oude bekende stukken voor het orkest die de laatste weken nauwelijks meer gerepeteerd waren. (Ik had mijn partijen thuis nog wel even bekeken.)

Het grootste gedeelte van het concert ging wel goed, behalve dan dat Phil, de drummer, tijdens The Incredibles met zijn stok in de mouw van zijn jasje bleef hangen en daardoor de weg kwijt raakte, met als gevolg dat Graig moest afslaan en we opnieuw begonnen.

We sloten het concert af met Fantasia on British Sea Songs, een heel bekend Last night of the proms-stuk dat eindigt met Rule Britannia. Het publiek zong mee en zwaaide met de Union Jacks. En toen gebeurde er dit: Graig, de dirigent, dacht zes maten voor het eind dat het stuk was afgelopen. Hij sloeg zes maten te vroeg af! Het merendeel van de muzikanten stopte ook direct met spelen. Het publiek reageerde verrast en begon toen toch maar te klappen. We hadden eventueel nog een toegift kunnen doen maar Graig was daarvoor te gegeneerd.

Ik dacht dat ik me prima door de voor mij onbekende muziek had geslagen, totdat Natalie en ik onze klarinet aan het inpakken waren en Tom (van de 2e klarinetten) aan ons vroeg: "Hadden jullie niet in de gaten dat jullie de begeleiding in de Hornpipe in dubbel tempo speelden? Jullie speelden achtsten in plaats van kwarten." De Hornpipe bevat dertien keer achter elkaar dezelfde melodie, die je op elk gewenst moment zou kunnen instappen. Het begint heel erg langzaam en de eerste acht keer dat de melodie gespeeld wordt, hebben wij begeleiding. Daar waren we dus twee keer zo snel doorheen gegaan.

Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen. En wij hadden ons al afgevraagd of we een herhaling gemist hadden. "Ik zat te ver weg om jullie te waarschuwen," zei Tom, (misschien herinner je je nog dat in ons orkest de eerste klarinetten tussen de tweede en derde in zitten) "maar ik dacht: 'Can someone stop the third clarinets!'"

Ondanks dit allemaal heb ik nog steeds veel plezier bij de WMCB. Als ik hier langer zou wonen, zou ik zeker een paar goede vrienden maken in het orkest. Elke week vraagt er wel een mede-muzikant hoe lang ik nog blijf, en of ik nog een keer terug kom. Misschien kan ik Paul een keer overhalen om een weekend naar Wolverhampton te komen als de band een concert geeft. Ze zouden met alle plezier een euphonium voor hem regelen zodat we samen mee kunnen spelen. En dan kan hij zelf meemaken waar ik hem nu steeds over vertel.

Meer foto's op Picasa.
Het hele programma.