Stokbrood met brie en kaasknabbels mochten natuurlijk ook niet ontbreken

Dit is mijn laatste dag in Wolverhampton. Natuurlijk heb ik wel zin om naar huis te gaan! Paul weer dagelijks zien, knuffelen met Mieke (hoewel ze waarschijnlijk erg van mij gaat schrikken; konijnen hebben immers geen langetermijngeheugen), hardlopen met Annemarie en Erica, de woensdagse en donderdagse etentjes met vrienden, real-life theedrinken met Daphne en mijn andere collega's, basklarinet spelen, in de tuin zitten op een zonnige aprildag zoals deze, naar Lux gaan voor een biertje en een goede film en goede Pilates-lessen volgen op het sportcentrum van de RU.

Mijn afscheidsfeestje bij Lucia en Téo thuis was leuk, ondanks dat lang niet al mijn collega's konden komen. Ik had gekookt in het thema 'kaas' (oorspronkelijk was het thema 'Nederland' maar dat heb ik maar iets ruimer genomen): broccolitaart met Goudse kaas en cheddar, tomaten-mozzerella-salade, en rucolastamppot met geitenkaas en walnoten. Stokbrood met brie en kaasknabbels mochten natuurlijk ook niet ontbreken. We hebben ons goed vermaakt met eten, wijn, de racebaan van Téo, tumble tower en de onvermijdelijke Lady Gaga.

Vandaag moet ik opruimen, poetsen en inpakken. Ik wil het appartement netjes achterlaten voor Georgiana en Vlad. Vanmiddag heb ik nog een rondje door de stad gelopen en een regular cappuccino gehaald bij Costa. Vanavond eet ik mijn koelkast zo leeg mogelijk en vannacht om vijf uur neem ik de trein naar het vliegveld. Paul komt mij ophalen in Weeze en 's middags gaan we allebei weer aan het werk.

Dankzij de zomertijd is het ook na werktijd nog licht en het was heerlijk lenteweer.

Gisteren was de laatste dag van een laatste, hectische werkweek in Wolverhampton. Mijn projectwerk zat een beetje tegen en bovendien moest ik de herziene versie van een belangrijk proefschriftpaper afmaken en opsturen naar het tijdschrift. Ik was moe van twee lange avonden doorwerken en een gezellige avond in de pub met mijn muziekvrienden. Daarom was ik meteen enthousiast toen Lucia voorstelde om na het werk te gaan frisbeeën in West Park. Dankzij de zomertijd is het ook na werktijd nog licht en het was heerlijk lenteweer.

Om half negen werd het Park gesloten door een man die met een grote bel een ronde maakte en wij togen naar de pub voor een Banks's Original. Bij de Italiaan vlakbij haalden we daarna vier grote pizza's die we in Constantins appartement soldaat maakten met een pint Grolsch. Het werd nog een lange gezellige avond met de nodige buitenlandse alcoholische versnaperingen.

Vanavond geef ik een afscheidsfeestje in Lucia's appartement. Gisteren heb ik van mijn collega's alvast mijn afscheidscadeau gekregen: een heel roze Wolves-shirt met bijpassende muts, en een kaart die door iedereen getekend is.

PS. Paul zei dat hij mijn updates over goede Engelse muziek had gemist. Bij deze dus een paar tips: Professor Green, The Futureheads, Joshua Radin (deze is 'radio 2-proof') en Plan B.

"You have become part of the furniture..."

"It is hard to imagine how much someone can settle in only three months time. You have become part of the furniture...". Dat zei Laura gisteravond toen we afscheid namen in haar auto. Ik was verdrietig toen ik thuis kwam; het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn vrienden van de West Midlands Concert Band.

Mijn oude buurman Roy vertelde gisteren aan het begin van de repetitie dat hij op Google Maps had opgezocht waar Nijmegen ligt: "niet zo ver van Arnhem" (Arnhem kent hij van de slag om Arnhem). Laura, die sinds enkele weken aan de andere kant naast mij zit, beloofde mij om de groeten te doen aan onze collega Natalie omdat zij er niet was gisteravond.

Beverly (Bev) is de penningmeester. Ze is pedicure/manicure van beroep, heeft een tandsieraad, zebra-gelakte nagels en een nummerbord met haar voornaam erop. Ze had een grote kaart voor mij gekocht en door iedereen laten tekenen. Rex, de baritonsaxofonist, heeft ook een nummerbord met zijn naam erop. Over hem heb ik wel eens eerder verteld: hij is de oudste van het orkest maar heeft zo'n hippe bril dat ik dat niet meteen doorhad. Hij kan het tempo van The Incredibles niet helemaal bijbenen.

Natalie, Amy en Alison van de eerste klarinetten en hun oude collega Allan zijn vaak mijn gespreksgenoten in de pauze. Alison geeft les aan vijf- en zesjarigen en heeft als belangrijkste taak om ze te leren lezen (zesjarige kinderen worden in Engeland centraal getoetst op hun leesvaardigheid).

Charlotte en Rachel van de hoorns zijn allebei van mijn leeftijd. Charlotte is organisator van kinderfeestjes (ze heeft heel veel energie) en organiseert de concerten voor de WMCB. Rachel is landmeter en is getrouwd met de bassist James, die meestal zowel zijn contrabas als zijn basgitaar met versterker meesleept naar de repetitie. James is een van die Engelse mannen met een oorbel. Ik heb me gisteren door Tom laten uitleggen dat mannen met een oorbel in Engeland metromannen zijn.

Tom (over wie ik ook al eerder schreef) mag ik erg graag. Hij komt altijd op de fiets en is dus steevast gekleed is in een joggingbroek, een reflecterend hesje en een helm. Met Tom drink ik altijd een lokaal biertje (Banks's original) in de pub. Een andere vaste pubganger is Arthur, de oude trombonist, tweede dirigent en Wolves-fan. Hij zei half maart al zei dat hij mij zou gaan missen.

Trompettiste Laura is mijn vaste lift terug naar huis. Ze heeft een bachelor in 'History and Mathematics' (dat bestaat echt) van de universiteit van Aberystwyth en overweegt om de master voor wiskundeleraar te gaan doen. Het was altijd leuk om op de terugweg met haar de avond na te bespreken. Als Laura niet op de repetitie was, kreeg ik meestal een lift van Phil, de drummer. Hij is elke week als laatste bezig om zijn drumstel in te pakken en achterin zijn bestelauto te leggen.

Ondanks dat het jammer was om afscheid te nemen van mijn Engelse muziekvrienden, heb ik ook veel zin om mijn Nederlandse vrienden weer te zien volgende week. En vooral ook om weer mee te spelen met Philharmonie Gelre. We hebben een bijzonder herdenkingsconcert en een concertreis naar Italië voor de boeg!

Vandaag deel twee van mijn slotweek-overpeinzingen: wat ga ik missen als ik terug ben in Nederland?

Vandaag deel twee van mijn slotweek-overpeinzingen: wat ga ik missen als ik terug ben in Nederland?

• Dat luxe-artikelen in de supermarkt zo lekker goedkoop zijn. Aardbeien in maart bijvoorbeeld, maar ook geïmporteerde kazen zoals Port Salut en Grana Pardano.
• Lange werkdagen kunnen maken omdat ik 's avonds toch geen verplichtingen heb en bovendien lekker kunnen doorwerken omdat ik bijzonder weinig vergaderingen met collega's heb.
• Fish & Chips. Ik heb mezelf toegestaan om dit één keer per week te eten (op woensdagmiddag). Gelukkig serveert de Refter op vrijdag ook traditiegetrouw gepaneerde witvis. (In plaats van ketchup eten veel mensen hier trouwens 'bruine saus' van HP: ketchup met azijn.)
• Goede curry. ASDA verkoopt heel veel smaken curry en ik heb mijn favorieten inmiddels ontdekt: Mild Curry van Patak's (klik hier voor een goed recept) en Korma van het ASDA-huismerk (klik hier voor een goed recept). Die eerste is de curry die Paul en ik in Nederland ook regelmatig eten (Albert Heijn heeft blijkbaar van alle currysmaken mijn favoriet geïmporteerd).
• Mijn heerlijk comfortabele bed met het perfecte warme dekbed. Een beter matras kunnen we thuis ook wel een keer aanschaffen maar een dekbed met ganzenveren zal er nooit van komen. Nu heb ik toch drie maanden kunnen genieten van dit comfort.
• Op vijf minuten lopen van mijn werk wonen. Al mag ik in Nijmegen ook niet klagen: daar fiets ik in een kwartier naar mijn werk.
• De Costa coffee corners (de Engelse Starbucks) die in ieder gehucht te vinden zijn, en ook op de campus. Elke dag haal ik na de lunch een cappuccino. De eerste twee weken nog een kleine maar inmiddels een regular, en sinds vorige week in mijn mooie koffiebeker.
• Salt and Vinegar chips in portieverpakkingen. Ik ben geen chipsmonster zoals Paul maar vind chips wel erg lekker, vooral in het weekend na het hardlopen als ik weet dat ik voorlopig nog geen eten ga koken. In een Engelse zak chips uit de supermarkt zitten altijd zes of twaalf kleine zakjes chips. Die bevatten precies de juiste hoeveelheid voor na het hardlopen of als aanvulling op een sandwich-lunch.
• En natuurlijk mijn collega's en muziekvrienden. Daarover later meer.

Wat ik jullie nog niet verteld heb over Engeland maar wat wel de moeite waard is om te weten

Dit is mijn laatste week in Wolverhampton. Ik heb het heel druk met mijn werk maar gelukkig had ik al wat kopij voorbereid om in de loop van deze week met jullie te delen. Vandaag: wat ik jullie nog niet verteld heb over Engeland maar wat wel de moeite waard is om te weten:

• Bijna elke wastafel en gootsteen heeft twee aparte kranen voor warm en koud. Dat betekent dat je koud en warm water moet mengen in de gootsteen. Prima voor afwassen, maar lastig als je jezelf wilt wassen met lauw water. Nu was ik mezelf altijd met koud water (bikkel! en lui) maar ik heb hier veel andere buitenlanders over horen klagen.
• Over klagen gesproken: er is wat mij betreft maar één ding erger dan het Engelse weer en dat is buitenlanders die klagen over het Engelse weer. Zelf heb ik er niet veel last van maar collega's uit Zuid- en Oost-Europa hebben elke dag wel een reden om over het weer te klagen: te nat, te veel wind of te koud.
• Engelsen zijn veel kleiner dan Nederlanders. Bij mijn orkest ben ik van de dames de op één na langste en op de foto hieronder zie je mij tussen mijn collega's staan. Ik heb wel eens verteld dat ik in Nederland helemaal niet lang ben en dat vinden ze moeilijk te geloven.
• Toen ik hier pas woonde, deed ik erg mijn best om heel beleefd te zijn tegen iedereen. Maar al gauw merkte ik dat de Engelse omgangsnormen helemaal niet zo anders zijn dan de Nederlandse. Aardig zijn is heel eenvoudig: je groet iedereen gewoon met "Hi, how are you?". Wat ik wel heb overgenomen van mijn Engelse collega's is dat ik in plaats van alleen bedankt zoiets zeg als "Great, thanks! " of "Thanks, that's perfect!".
• Het is heel normaal en zelfs een beetje hip voor Engelse mannen om een oorbel te hebben. Echt waar.
• Engelsen hebben de goede gewoonte om, net als Amerikanen, overal netjes rijen te vormen zodat degene die er het eerste was ook als eerste aan de beurt komt. Daarbij hanteren ze het principe van één rij voor alle kassa's/pinautomaten. Daardoor sta je nooit in de verkeerde rij.
• Restaurants en pubs hebben altijd mobiele pinapparaten waarmee je aan je tafel met je pinpas (debit- of creditcard) kunt afrekenen. Of is dat in Nederland inmiddels ook zo? Dat ben ik een beetje vergeten.

Pasen in Londen

Paul en ik hebben het Paasweekend in Londen doorgebracht. We reisden allebei per trein (voor mij minder dan twee uur) en ontmoetten elkaar bij het Albany Hotel. Het was druk in de stad - de Efteling zou het omschrijven als 'gezellige bedrijvigheid'. Gelukkig waren wij al eerder een weekend in Londen geweest en konden we veel van de hoogtepunten nu overslaan.

Nou vooruit: toch even de Big Ben op de foto zetten.

Een fijne musical mag natuurlijk niet ontbreken.

Greenwich

Lekker Indiaas eten

Meer foto's op Picasa.

Het is bijna Pasen en de campus is uitgestorven

Ik ben terug in Wolverhampton na vier dagen ECIR. Het is bijna Pasen en de campus is uitgestorven. Op deze ene werkdag zou ik heel erg veel doen, maar nadat ik mijn mailachterstand had weggewerkt en de nodige administratie had gedaan was het al lunchtijd.

Vanmorgen heb ik een fijne blauwe capuchontrui van de Universiteit van Wolverhampton gekocht en tussen de middag een fancy koffiebeker met deksel. Dit laatste was een suggestie van mijn collega Lucia: "dat zou voor jou wel handig zijn, aangezien je altijd zo knoeit met die plastic bekers."

Morgen ga ik voor een paar dagen met Paul naar Londen. Een fijne Pasen allemaal!

We kregen een rondleiding en mochten daarna plaatsnemen aan tafel, waar papiertjes klaar lagen met daarop de "ECIR Blechley Banquet Quiz"

Zondagavond at ik samen met Veronika en Alan, die ik bij de workshop had ontmoet, in 'Ye Olde Swan', de lokale pub van Woughton on the Green. Eigenlijk was het geen pub maar een restaurant met een bar erin - een gastropub noemen ze dat hier. Het eten was erg goed.

Op maandag, de eerste echte conferentiedag, ontmoette ik veel oude bekenden waaronder een aantal collega's uit Nederland: Claudia en Robin uit Enschede, Manos, Rianne en Krizstian uit Amsterdam en Maarten uit Delft. Ze complimenteerden mij allemaal met mijn proefschrift - en dan vooral met de kaft, want het is goed gebruik dat wij alleen voorwoorden van proefschriften lezen en de kaft kritisch bekijken.

Conferenties zijn slopend: de hele dag naar presentaties luisteren, veel bekenden ontmoeten, veel nieuwe kennissen maken en ondertussen zo veel mogelijk werk gedaan krijgen. Aanstaande maandag (Tweede Paasdag) zijn er deadlines voor twee workshoppapers waarvan ik co-auteur ben en volgende week woensdag moet de herziene versie van het paper dat hoofdstuk 5 van mijn proefschrift is naar het journal gestuurd worden. Dat betekent een aantal extra experimenten, analyses en nieuwe stukken tekst. Gelukkig kan ik  rekenen op de hulp van mijn co-auteurs in Nijmegen.

Maandag en dinsdag waren dus behoorlijk enerverend; en op dinsdagavond volgde het gebruikelijke 'banquet'. Dit diner werd gecombineerd met een uitje naar 'Bletchley Park', waar Alan Turing samen met een heleboel andere mensen de enigma-code kraakte in de Tweede Wereldoorlog. We kregen een rondleiding en mochten daarna plaatsnemen aan tafel, waar papiertjes klaar lagen met daarop de "ECIR Blechley Banquet Quiz".

Deze quiz, bestaande uit vijf code-achtige puzzels, was opgesteld door de hoofdsponsor: de GCHQ, de Engelse geheime dienst. Mocht je zin hebben in puzzelen, los dan deze twee puzzels op:

1. Construct a 5-by-5 word-search grid so that the numbers ONE to EIGHT can be read either horizontally, vertically or diagonally in the grid.
4. What is the answer to this mysterious coded message?
FDIP PQXGODGT LQGLD KSPJ RNPJ GRVNG

Update op woensdag: alle vijf puzzels vind je op deze foto. De twee foto's erna laten onze oplossingen zien. We waren het winnende team!

Maarten, Rianne en Guido; Maarten leest de ingewikkelde puzzels

(Vraag 1 hebben Krizstian en ik kunnen het probleem oplossen met 150 regels php-code. Anderen zijn simpelweg blijven proberen en kwamen er ook uit. Vraag 4 was frustrerend genoeg veel ingewikkelder dan alle opties die ik in eerste instantie probeerde. Ook hierbij heeft een script ons geholpen. Succes!)

Een paar dagen op een kamer zonder internet en zonder Friends; dat moet ik kunnen overleven.

Ik ben een paar dagen in Milton Keynes voor een conferentie. Milton Keynes is het Almere van Engeland: een stad bedacht in de jaren 60 zonder enige uitstraling of historie, die bestaat uit een aantal verspreid liggende dorpen. Voer voor planologen dus, maar ook de locatie van de Open Universiteit, waar dit jaar de ECIR conferentie gehouden wordt.

Het is minder dan anderhalf uur met de trein van Wolverhampton naar Milton Keynes. Toch kwam ik zaterdagavond laat aan omdat een avondtrein veel goedkoper was dan een middagtrein (het gevolg van de privatisering van de spoorwegen). Ik had een kamer geboekt in de Apple Tree House, een Bed & Breakfast in Woughton on the Green, een van de dorpen van Milton Keynes.

Woughton is een prachtig, uitgestrekt, groen dorp waar je veel vogels hoort fluiten. Mike en Sheila, de eigenaren van de Apple Tree House, heetten mij welkom en lieten me mijn sfeervolle kamer zien. Ik was enigszins voorbereid op de ontdekking dat er geen draadloos internet was maar ik kreeg een grotere shock toen bleek dat mijn nieuwe Friends-dvd's niet gelezen worden door mijn laptop (thuis kijk ik altijd tv en dvd's op de desktop-pc van Georgiana want die heeft en 17''-scherm en zo kan ik ondertussen mijn laptop gebruiken voor andere dingen). Slik. Een paar dagen op een kamer zonder internet en zonder Friends; dat moet ik kunnen overleven.

Vanmorgen moest ik al voor negen uur op de universiteit zijn; heel vroeg op zondag, en helemaal aangezien vannacht de klok een uur vooruit gegaan was. Toen ik mijn kamer uit kwam, lag op de overloop de gestreepte kater Barcode te slapen, die ik natuurlijk meteen aanhaalde. Een poes in huis kan het gemis van internet wel compenseren. (Eerlijk gezegd miste ik toen wel even de gezellige logeerpoezen die we vorig jaar drie weken in huis hebben gehad.)

Sheila had roerei en toast voor mij gemaakt als ontbijt. Ik was de enige gast maar toch at ik in de eetkamer en Sheila in de keuken; dat vond ik wel vreemd. Ze vertelde dat er vanavond nog een gast arriveert, ook een ECIR-bezoeker. Het bleek een van de meest vooraanstaande onderzoekers in mijn vakgebied te zijn (voor Paul: iemand van het kaliber van Bruce Croft). Toen ik dat aan Sheila vertelde zei ze: "Hmm, dus misschien had ik hem beter de double room kunnen geven en jou de single, of niet?" Tja, bij nader inzien wel.

De wandeling naar de universiteit was erg mooi. (Ik geniet maar even van de lentezon want er is voor komende week weer sneeuw voorspeld.) Vanmorgen heb ik een presentatie gegeven in een interessante en interactieve workshop; de komende drie dagen ga ik naar anderen luisteren.

De plaatselijke pub in Woughton on the Green: Ye Olde Swan
Meer foto's op Picasa.

Wie denkt dat oudere Britten conservatief en bekrompen zijn, heeft deze Sheila nog niet ontmoet

Het zijn roerige tijden bij de West Midlands Concert Band. Gisteren werd bekend dat de dirigent is opgestapt. Er deden zich meteen allerlei verhalen de ronde, waarvan de meeste me wel waar leken. Na de repetitie was een bestuursvergadering ingelast, dus Laura kon mij dit keer geen lift naar huis geven.

Gelukkig kon ik rekenen op Sheila, een klein vrouwtje van in de zestig in een joggingpak van oudroze badstof. Ze is weduwe en actief met een cursus fictie schrijven, zingen in een koor en dwarsfluit spelen. Wie denkt dat oudere Britten conservatief en bekrompen zijn, heeft deze Sheila nog niet ontmoet. In de auto praatten wij over het vertrek van de dirigent. Ze vertelde dit over de dirigent vóór Graig:

"Hij was een prima dirigent maar hij had een pedofilie-probleem."

Dit verstond ik niet direct, misschien ook omdat ik het niet zag aankomen. Dus ik vroeg: "huh, wat?"

"Hij werd gearresteerd omdat hij wat had met een jongen van 17 die tegen hem had gezegd dat hij 18 was. Dus toen moest hij weg bij de band. Later kwam dat wel nog goed omdat die jongen in een brief heeft toegegeven dat hij had gelogen dat hij 18 was. Maar er waren ook andere problemen want hij werkte ook bij een zwembad.

Misschien wil hij wel terugkomen nu Graig weg is. Ik mocht hem graag en hij is een goede dirigent, maar sommige leden hadden wel problemen met hem. Er spelen soms immers ook jonge jongens in de band."

Wat Sheila niet zag was dat mijn ogen in de loop van dit verhaal steeds groter werden. Ik heb haar geloof ik toch een beetje verkeerd ingeschat; het roze badstoffen pak heeft me zand in de ogen gestrooid.

Heel trots

En zo liet Paul mij via Skype mijn glanzende blauw-witte boekje zien

Een van de redenen dat ik in de eerste drie maanden van het jaar in het buitenland ben, is dat ik nu niet al te veel mis bij Philharmonie Gelre. In deze periode zijn er geen belangrijke concerten en veel van mijn bestuurswerk kan ik op afstand doen.

De belangrijkste bestuurszaken waren de laatste paar weken de afronding en verslaglegging van 2009 en het opstellen van de begroting voor 2010. Wilko (de secretaris) en Julian (de penningmeester) zijn daar heel druk mee geweest en ik heb mijn bijdrage geleverd via Skype (een financiële bespreking met Julian tot na middernacht op donderdag) en e-mail.

Gisteren was de jaarlijkse ledenvergadering. Wilko had voor mij een Skype-verbinding gerealiseerd zodat ik van achter mijn eigen bureau alles kon volgen dat zich afspeelde tijdens de vergadering. Harry zat in mijn plaats de vergadering voor en op verschillende momenten kon ik mijn bijdrage leveren. Na afloop suggereerde Niels op twitter: "idee: iedereen van @gelre thuisblijven en vergaderen via skype"

Maandagavond hebben mijn paranimfen Annemarie en Daphne alle exemplaren van mijn proefschrift in enveloppen gedaan en geadresseerd. Daphne heeft ze gisteren verspreid onder onze collega's en Annemarie onder de genodigden die op de jaarvergadering waren. En zo liet Paul mij via Skype mijn glanzende blauw-witte boekje zien. Hopelijk ontvang ik vandaag mijn eigen exemplaar...

Skype-verbinding met de jaarvergadering

Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen

Na het eerste concert dat vorige week niet geheel vlekkeloos was verlopen, gaven we zaterdag een tweede concert. De tweede helft was een programma met als thema The last night of the Proms, dus er werden Union Jacks (vlaggetjes) uitgedeeld aan het publiek. De promsmuziek die was toegevoegd aan het programma (Pomp And Circumstance, 633 Squadron, Jerusalem en Fantasia on British Sea Songs) waren oude bekende stukken voor het orkest die de laatste weken nauwelijks meer gerepeteerd waren. (Ik had mijn partijen thuis nog wel even bekeken.)

Het grootste gedeelte van het concert ging wel goed, behalve dan dat Phil, de drummer, tijdens The Incredibles met zijn stok in de mouw van zijn jasje bleef hangen en daardoor de weg kwijt raakte, met als gevolg dat Graig moest afslaan en we opnieuw begonnen.

We sloten het concert af met Fantasia on British Sea Songs, een heel bekend Last night of the proms-stuk dat eindigt met Rule Britannia. Het publiek zong mee en zwaaide met de Union Jacks. En toen gebeurde er dit: Graig, de dirigent, dacht zes maten voor het eind dat het stuk was afgelopen. Hij sloeg zes maten te vroeg af! Het merendeel van de muzikanten stopte ook direct met spelen. Het publiek reageerde verrast en begon toen toch maar te klappen. We hadden eventueel nog een toegift kunnen doen maar Graig was daarvoor te gegeneerd.

Ik dacht dat ik me prima door de voor mij onbekende muziek had geslagen, totdat Natalie en ik onze klarinet aan het inpakken waren en Tom (van de 2e klarinetten) aan ons vroeg: "Hadden jullie niet in de gaten dat jullie de begeleiding in de Hornpipe in dubbel tempo speelden? Jullie speelden achtsten in plaats van kwarten." De Hornpipe bevat dertien keer achter elkaar dezelfde melodie, die je op elk gewenst moment zou kunnen instappen. Het begint heel erg langzaam en de eerste acht keer dat de melodie gespeeld wordt, hebben wij begeleiding. Daar waren we dus twee keer zo snel doorheen gegaan.

Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen. En wij hadden ons al afgevraagd of we een herhaling gemist hadden. "Ik zat te ver weg om jullie te waarschuwen," zei Tom, (misschien herinner je je nog dat in ons orkest de eerste klarinetten tussen de tweede en derde in zitten) "maar ik dacht: 'Can someone stop the third clarinets!'"

Ondanks dit allemaal heb ik nog steeds veel plezier bij de WMCB. Als ik hier langer zou wonen, zou ik zeker een paar goede vrienden maken in het orkest. Elke week vraagt er wel een mede-muzikant hoe lang ik nog blijf, en of ik nog een keer terug kom. Misschien kan ik Paul een keer overhalen om een weekend naar Wolverhampton te komen als de band een concert geeft. Ze zouden met alle plezier een euphonium voor hem regelen zodat we samen mee kunnen spelen. En dan kan hij zelf meemaken waar ik hem nu steeds over vertel.

Meer foto's op Picasa.
Het hele programma.

De aanwezigheid van Ewan McGregor in een film is wat mij betreft altijd goed voor een bonuspunt

Morgen geven we een promsconcert voor een kerk die vorig jaar het orkest gesponsord heeft. Gisteren repeteerden we daarvoor onder leiding van de oude trombonist Arthur, die een stemvork gebruikte in plaats van een stemapparaatje om het orkest af te stemmen. Ondanks dat hij wat moeite had met de wisselende maatsoorten en tempi, dwong hij het orkest wel tot zacht, zachter, zachtst en dat had een positief effect. Tussen de stukken moest hij wel even gaan zitten om bij te komen.

Onvermijdelijk bij promsconcerten zijn Pomp and Circumstance (met Land of Hope and Glory) en Fantasia on British Sea Songs. Bij Land of Hope and Glory moest ik denken aan Brassed Off, de fantastische film met Ewan McGregor over een Engelse brassband (de aanwezigheid van Ewan McGregor in een film is wat mij betreft altijd goed voor een bonuspunt). De scène waarin de band boven in een Londense bus Land of Hope and Glory speelt staat helaas niet op YouTube maar ik heb een andere mooie scène gevonden.

Leuk detail: de dirigent (Pete Postlethwaite) zegt in dit fragment "poor lad" tegen Andy (Ewan McGregor). Arthur zei gisteravond tegen een jonge euphoniumspeler: "We don't have trombones today and we have the young lady on euph (die 'young lady' is Claire, de voorzitter). So can you play a bit louder, lad?"



PS. Vrienden, familie en collega's kunnen in de loop van komende week mijn proefschrift in hun brievenbus verwachten!
PPS. Het einde van Brassed Off is deze week toch nog op YouTube geplaatst (Land of Hope and Glory begint op 7'40''): geniet ervan.

Ik deel mijn favoriete recepten graag met jullie

Misschien heb ik al iets te veel geschreven over eten maar ik houd nu eenmaal erg van lekker eten. Hier in Engeland eet ik bijna elke avond alleen, meestal onder het genot van Friends. Ik ben geen briljante kok en bereid zelden meer dan één gang maar ik kook wel altijd zelf. Vaak maak ik twee porties en eet de helft de volgende dag als lunch.

Ik deel mijn favoriete recepten graag met jullie:

1. Lauwwarme pastasalade met rucola en mozzarella (recept van AH): al langer een terugkerend succesrecept van Paul en mij.
2. Eicurry met tomatensalade (recept van AH) en naan van ASDA: afgelopen zaterdag voor het eerst gegeten met Korma-curry. Heel smaakvol.
3. Pompoencouscous met champignons (recept van AH): hier heb ik me ooit bij Julian helemaal propvol aan gegeten, zo lekker vind ik het. (ASDA verkoopt voorgesneden pompoen, of eigenlijk butternut squash, dus dat is erg handig)
4. Bloemkoolcurry met krieltjes (mijn eigen recept): een klassieker. Er zitten overigens vrij veel ingrediënten in. Meestal maak ik het zonder rijst omdat er ook al naan bij zit.
5. Ovenschotel met herfstgroenten en Port Salut (mijn eigen recept, zie hieronder). Dit recept heb ik geïmproviseerd toen Liesbeth en Bram er waren. Ik wilde eigenlijk lasagne maken maar toen ik in de ASDA stond, bleken de aubergines uitverkocht. Toen heb ik iets anders bedacht.

Ovenschotel met herfstgroenten en Port Salut

Ingrediënten voor vier personen:

• 1 kilo aardappels
• 1 stronk bleekselderij
• 250 gram kastanjechampignons
• 150 gram port salut
• 1 theelepel provençaalse kruiden
• 3 bosuitjes
• zwarte peper

Bereiden:
Schil de aardappels en snijd ze in stukken. Kook ze in ongeveer 20 minuten gaar. Snijd de bleekselderij in stukken van ongeveer 1 cm en kook ze in ongeveer 10 minuten beetgaar.
Snijd de bosuitjes fijn, de kastanjechampignons in kwarten en de port salut in plakjes.
Roerbak de kastanjechampignons vijf minuten, meng de gekookte bleekselderij en provençaalse kruiden erdoor en strooi er peper naar smaak over.
Stamp de aardappels tot puree en roer de bosuitjes erdoor.
Vet een grote ovenschaal in. Bedek de bodem met de kastanjechampignons en bleekselderij, beleg de groente met de plakken kaas en dek alles af met de aardappelpuree.
Zet de schaal tien minuten in de oven zodat de kaas smelt.

Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig

Ik zag het al niet zo rooskleurig in: het eerste concert van de West Midlands Concert Band, het orkest waar ik nu twee maanden lid van ben. De WMCB geeft vijftien concerten per jaar en neemt voor lief dat de bezetting niet altijd compleet is. Het concert van afgelopen zaterdag was het eerste concert met het repertoire voor 2010; noem het een try-out.

Ik nam de tram naar Wednesbury, een onooglijk maar opvallend levendig stadje tussen Wolverhampton en Birmingham. Toen ik aankwam op de concertlocatie, zat de kerk al goed vol: wij verzorgden dit optreden voor meer dan honderd bejaarden. Er was weinig ruimte voor het orkest, maar gezien de matige opkomst was dit niet echt een probleem.

Van de veertien klarinetten konden er zeven bij dit concert zijn; Roy en ik speelden met zijn tweeën derde klarinet omdat onze collega Natalie drie afwezigen moest vervangen op tweede klarinet. De bassist James ontbrak, net als één van de twee hoornisten. Voor de twee afwezige euphoniums was wel nog een invaller gevonden.

We traden op in een lichtblauwe polo en helblauw fleece-vest, beide met het logo van de band erop. In de pauze voegde de dirigent nog twee stukken uit het programma van vorig jaar in die we de afgelopen 10 weken niet geoefend hebben. Toch klonken deze twee beter dan sommige stukken die we wel geoefend hadden.

The Young Person's Guide to John Williams ging dankzij uitgebreid repeteren wel goed. The Marriage of Figaro hadden we echter slechts twee of drie keer snel doorgespeeld. Dit stuk zou voor de klarinetgroep van Philharmonie Gelre al een redelijke uitdaging zijn en bleek dus veel te hoog gegrepen voor ons afgelopen zaterdag. Het werd een soort van afvalrace waarbij Alison en ik ons niet erg succesvol een weg door de techniek bluften.

Mijn favoriete stuk uit het repertoire is Andrew Lloyd Webber: A Symphonic Portrait en mijn minst favoriete You're beautiful van James Blunt. Het stuk dat het beste ging dankzij een uitstekende hobo-soliste was Gabriel's Oboe. Voor het dieptepunt twijfel ik tussen Music from the Incredibles en James Horner: Hollywood Blockbusters. Zoals gezegd was de bassist er niet, en ook de basklarinettiste ontbrak. Dus de oude baritonsaxofonist Rex stond er alleen voor in de Incredibles. Hij had donderdag al toegegeven het niet te kunnen bijhouden en dus vielen er grote gaten in de begeleiding.

Het publiek was echter bijzonder enthousiast. Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig, vooral bij Highlights from Oliver en het eerder genoemde Gabriel's Oboe. Na afloop zei Graig "Well done!" tegen ons allemaal en mijn collega-muzikanten sloten zich daar allemaal bij aan. Het is immers pas het eerste concert van het jaar en als je vijftien stukken uitvoert, kunnen ze nooit allemaal goed gaan toch? En wat geeft het zolang het publiek het mooi vindt?

Volgende week is het tweede concert: een promsconcert voor een kerk die vorig jaar het concoursbezoek van het orkest gefinancierd heeft. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan! Ik heb vooralsnog erg veel plezier met het spelen van deze grote hoeveelheid weinig pretentieuze muziek waaraan zo weinig repetitietijd besteed wordt dat de uitvoering ervan nog voldoende verrassingen biedt.

Baritonsaxofonist Rex tijdens het concert in Wednesbury

Nu ik wekenlang alleen pints (475 ml) heb gezien, vind ik een Hoegaarden-glas al erg klein.

De pub waar ik met collega's soms op vrijdag naartoe ga, Hogs Head, serveert wit brood met boter bij de Fish & Chips. Volgens Alex, de man van mijn collega Alison, is dat omdat sommige mensen hun friet graag tussen beboterd witbrood eten. Hijzelf bijvoorbeeld.

Alex woont al zijn hele leven in Wolverhampton."Wolverhampton is beroemd hoor," zei hij. "Ja, vanwege de Wolves," reageerde ik, "of bedoel je de stoplichten?" Hij bedoelde inderdaad de stoplichten. Wolverhampton was in 1925 de eerste stad in het Verenigd Koninkrijk met elektrische stoplichten (het bewijs). In de periode dat Alex bij de gemeente werkte werden de palen zwart en wit geverfd om dit historische feit te herinneren.

De andere pub in Wolverhampton waar ik wel eens kom, is de Roebuck. Hier ga ik op donderdagavond na de repetitie vaak wat drinken met mijn muziekvrienden. Afgelopen donderdag bestelde ik een halve pint omdat Laura en ik op tijd naar huis zouden gaan. Toen het kleine glas voor me stond, zei ik tegen Tom: "Wat een schattig klein glaasje is dit, vind je niet?" Waarop hij antwoordde: "Zijn de bierglazen in Nederland niet allemaal zo klein?" Hij had gelijk. Nu ik wekenlang alleen pints (475 ml) heb gezien, vind ik een Hoegaarden-glas al erg klein.

Wat ik verder geleerd heb donderdag is dat chips met 'grilled steak'-smaak suitable for vegetarians zijn, dat vouwwagens (trailer tents) ook in Engeland bestaan en wat een yard of ale is: iets heel anders dan een meter bier.

Princess Square in Wolverhampton, waar de eerste elektrische stoplichten van de UK stonden.

Misschien doe je nog inspiratie op of heb je tips voor uitbreiding van mijn assortiment.

In Nederland ontbijt ik samen met Paul aan tafel met een papieren ochtendkrant: NRC Next. Hier in Wolverhampton moet ik het doen met de BBC Radio en het uitzicht vanuit mijn appartement. Ik heb geen abonnement genomen op een krant, alhoewel ik de Guardian serieus overwogen heb omdat die krant goede film- en boekrecensies heeft. Maar die staan ook allemaal op hun website.

Ik heb al eerder geschreven dat ik een media- en nieuwsfreak ben. Hier is een selectie van de websites die ik volg.* Misschien doe je nog inspiratie op of heb je tips voor uitbreiding van mijn assortiment.

• Nieuws: Google Nieuws Nederland, BBC Black Country en Twitter.
• Opinie-weblogs: NRC Next, HP de Tijd en GeenStijl
• Nijmeegs nieuws: ANS, Vox en de Gelderlander
• Nerd-favorieten: PhD Comics, Wiskundemeisjes en de Taalprof
• Mijn vrienden en collega's: DieVanNederlands, Molenweg83, Loes in Newcastle en Kees in Vancouver
• En tijdelijk onmisbaar: het Wie is de Mol-forum en de Wie is de Mol-site van Erik TKS

Hier zijn drie van mijn favoriete PhD-comics:

* Als je je afvraagt hoe ik dit allemaal bijhoud zonder de hele dag te surfen in plaats van te werken: ik maak gebruik van een RSS Reader. Hierin worden nieuwe berichten van mijn favoriete sites verzameld.

"Wanneer wordt het eigenlijk lente in Engeland?"

"Wanneer wordt het eigenlijk lente in Engeland?" vroeg de uit Malaga afkomstige Maria aan de Engelse Erin. Erin dacht even na en zei toen: "soms is april al wel best aangenaam. Maar in mei wordt het echt lekker weer. Mei en juni zijn fijn; in juli en augustus regent het erg veel."

Niets nieuws voor mij natuurlijk. Een Braziliaanse masterstudent die gesolliciteerd heeft op een promotieplaats in Nijmegen vroeg of het weer in Nederland net zo is als in Engeland. "Jep, precies hetzelfde," antwoordde ik. Hij vertrok geen spier want hij wil die baan natuurlijk graag.

Afgelopen zaterdag was het op de top van de Pole Bank akelig koud: er hing regen in de lucht, het waaide hard, en er lag nog wat verdwaalde sneeuw. Paul en ik deden een wandeling van 10 kilometer vanuit het dorpje Church Stretton in Shropshire, een omgeving die populair is bij wandelaars.

Het landschap was mooier en ruiger dan wij verwacht hadden en de wandeling was erg afwisselend - met schapen. Op de top was een plateau waarop stond geschreven tot waar je zou kunnen kijken bij helder weer. Helaas was het somber weer en zagen wij niet meer dan één heuveltop verderop.

Hoe anders was dat op zondag: het was in de hele Midlands stralend weer. We namen de trein naar Birmingham en van daar naar Stratford-upon-Avon. Dat plaatsje heeft een aantal bezienswaardigheden rond één enkel thema: Shakespeare. Wij wisten bijzonder weinig van Shakespeare en nu weten we iets meer. Van zijn geboortehuis was een goed museum (met acteurs) gemaakt.

Uiteraard brachten we ook een bezoekje aan de plaatselijke Waterstones boekhandel en de Costa coffee corner, en sloten we het uitje af met een goede pizza in Birmingham. Daar besproken we onze komende vakanties: een weekendje Londen met Pasen en een rondreis in het westen van de Verenigde Staten in de zomer!

Het geboortehuis van Shakespeare in Stratford-upon-Avon

Weekend met Paul: wandelen in Shropshire en veel Shakespeare in Stratford-upon-Avon

Meer foto's op Picasa.

"I don't want to be a person who judges other persons' eating habits. But actually I am."

Afgelopen maandag zei ik dit tegen mijn collega's Lucia en Irina:

"I don't want to be a person who judges other persons' eating habits. But actually I am."

Onze collega Naveed probeert af te vallen door zijn lunch over te slaan en in plaats daarvan een zakje chips en wat fruit te eten. Erin en ik probeerden hem uit te leggen dat dat niet gezond is. Erin is Brits en dus heel beleefd. Mijn advies kwam echter meer over als een preek over voedingsstoffen, vezels, energie en hoe je lichaam went aan minder eten.

Ik was eerlijk gezegd een beetje opgelucht toen deze week bleek dat Naveed zich niets had aangetrokken van mijn adviezen en zich bleef beperken tot chips en fruit. Het gevolg is dat hij de laatste tijd zo moe is dat hij om vijf uur uitgeblust naar huis gaat en in het weekend de deur niet uitkomt. Hoewel dat laatste al langer zo was; Naveed gaat er prat op dat hij erg lui is en dus liever voor de tv hangt dan iets anders doet.

Net zoals ik niet iemand wil zijn die andermans eetgewoonten veroordeelt, wil ik ook andermans politieke voorkeur niet veroordelen: ieder zijn mening toch? Nee, stiekem niet: sommige partijen zijn echt een veel beter idee dan andere. Paul gaat vandaag voor mij naar de stembus. Mocht je later vandaag nog gaan stemmen dan wil ik je niet beïnvloeden maar eh... groen werkt.

Soms werkt mijn politieke voorkeur een beetje tegen mij. Bijvoorbeeld nu deze week de Engelse supermarkten alweer aardbeien verkopen, en verrassend voordelig. Natuurlijk worden die niet lokaal geproduceerd maar uit Marokko gehaald. Volstrekt klimaat-onverantwoord natuurlijk maar ze zijn zo lekker...!

Iedereen trok zijn schoenen uit en we schaarden ons rond de 17-inch monitor op het grote bureau in mijn kleine woonkamer

Aangezien ik inmiddels volledig gewend ben geraakt aan de gewoontes van mijn collega's, nodigde ik ze via Facebook uit voor een Friends-avond bij mij thuis. Erin heeft geen Facebook dus zij kreeg een mailtje. Iustina en Maria waren meteen enthousiast; de andere RSVP's druppelden afgelopen week langzaam binnen: zeven in totaal.

Natuurlijk had ik voor iedereen gekookt: pastasalade en couscoussalade, met stokbrood en naan. Natalia bracht het toetje mee: ijs en mandarijnen. Maria had popcorn en Chips gekocht, Irina cider, Lucia en Teo rode wijn, en Iustina gaf me een pluchen Wall-E. Iedereen trok zijn schoenen uit en we schaarden ons rond de 17-inch monitor op het grote bureau in mijn kleine woonkamer.

Ik had Friends klaargezet op aflevering 1 van seizoen 8 (want ik had seizoen 7 net afgerond). De meeste van mijn collega's bleken Friends redelijk te kennen, maar vooral van tv. Maria's Friends-ervaring was de enige die een beetje in de buurt kwam van mijn eigen verslaving. Irina was een zomer lang door haar ex gedwongen om vier seizoenen Friends te kijken dus zij had iets anders meegenomen om zich mee te vermaken: wol waarvan ze vriendschapsarmbandjes vlocht in het kader van het Roemeense/Bulgaarse feest om het begin van de lente te vieren op 1 maart.

Er kwamen twee van mijn favoriete afleveringen langs: The One with the Red Sweater en The One with the Videotape ('the Mount Tibitabo story' voor kenners). Plus de aflevering waarin Ross het appartement van een Nederlandse dame probeert te bemachtigen en deze zogenaamde Nederlandse heel beroerd Nederlands spreekt.

Om half één ging iedereen naar huis en zette ik Wall-E naast Iejoor en Eentje op mijn bed. Iejoor leek er zowaar een beetje van op te vrolijken.

Ik weet dat ik een woord ken maar kan er niet opkomen

Eén voordeel van Engeland ten opzichte van Frankrijk, Zweden, Denemarken en Tanzania - om maar wat landen te noemen waar vrienden een tijdje gewoond hebben - is dat ik de taal behoorlijk beheers. Op Nederlandse universiteiten is Engels natuurlijk ook de voertaal, maar dan wel vooral waar het onderzoek en werkoverleg betreft. Bij de koffie en tijdens de lunch praat ik meestal Nederlands, ook met de meeste buitenlandse collega's.

Op mijn werk ondervind ik dus geen taalbarrière zolang we over werk praten. Praten over alledaagse onderwerpen kan soms stiekem toch lastig zijn, vooral vanwege het gat tussen mijn passieve en actieve woordenschat: ik weet dat ik een woord ken maar kan er niet opkomen. Hier is een lijstje met Nederlandse woorden waarvan ik de Engelse vertaling heb moeten opzoeken, of waar ik lang over moest nadenken. Hoeveel vertalingen weet jij uit je hoofd? Sommige woorden behoeven misschien toelichting.

maillot (inkoppertje), tap, verhemelte (1), waterkoker, bezienswaardig (2), scheenbeen, krokus (3), boiler (4), opvoeding, hanenkam (5), stoep, benauwd (6), hemdje, kerkelijk (7), ijzel, voedingsstoffen (8) fornuis, spierpijn (9), kroepoek (10), rosé (de laatste 2 zijn instinkers)

(1) Ik had mijn mond verbrand aan fish & chips die net uit de friteuse kwam.
(2) Dat is Wolverhampton niet.
(3) Die zag ik deze week opkomen in West Park.
(4) Ik heb een elektrische boiler die ik af en toe een paar uur moet aanzetten zodat ik warm water heb in de keuken (de douche is ook elektrisch maar heeft een eigen boiler). Deze week wordt het water in de keuken echter niet meer warm dus ik moet de huisbaas eigenlijk bellen om te vragen of hij de boiler kan komen repareren. Ondertussen gebruik ik de waterkoker om warm afwaswater te krijgen. Weinig energiezuinig natuurlijk (met dank aan Julian, die me daar op wees).
(5) Veel gezien in Giffard Arms.
(6) Het wordt in de loop van de dag altijd zo warm in ons kantoor dat je zonder jas naar buiten kunt en het tien minuten lang niet koud hebt - alsof je net uit de sauna komt.
(7) Ook als je niet kerkelijk bent, kun je in Nederland carnaval vieren.
(8) Mijn collega Naveed denkt dat hij afvalt door zijn lunch over te slaan en in de plaats daarvan een zakje chips te eten. Ik probeer (vergeefs) om hem uit te leggen dat dat niet werkt.
(9) Op dinsdag of woensdag ga ik samen met collega's naar de Pilates-les van het universitair sportcentrum. De lessen zijn minder goed dan in Nijmegen maar je krijgt er wel spierpijn van.
(10) Dat werd in overvloed geserveerd tijdens het Chinees nieuwjaar.

Nederlandse cultuur in Engeland

Nadat we een groot glas Strongbow van de tap hadden weggewerkt, genoten we extra van een bittere Stella Artois.

Mijn collega's reageerden verbaasd toen ik vertelde dat ik weer bezoek kreeg van vrienden: "Wauw, jij hebt echt aardige vrienden!" Natuurlijk heb ik die. Zaterdag kwamen Annemarie en Pieter met de trein uit Londen, waar ze twee dagen geweest waren. In tegenstelling tot Liesbeth en Bram waren ze niet uitgelachen door een conducteur toen ze hun kaartje naar Wolverhampton lieten zien.

's Middags hebben we gewinkeld en koffie gedronken bij Costa. Het hoogtepunt daarvan was het assortiment schoenen en pyjama's bij Primark: nep-uggs voor £3 en beren-jumpsuits voor volwassenen. Na een rondje door het park en de ASDA hebben Annemarie en ik 7,3 km hardgelopen, waarbij duidelijk werd dat ik al een beetje gewend ben geraakt aan het heuvelachtige parcours.

Na couscous met pompoen en champignons onder het genot van Friends, togen we naar de rock-pub Giffard Arms, die mij was aangeraden door collega's. Wat een belevenis! Motormuizen met grijze baarden, mannen met hanenkammen en tattoos, dikke vrouwen met te korte rokjes en diepe decolletés en barvrouwen met hoog getoupeerd haar en piercings. Er werd goede maar enigszins oude rockmuziek gedraaid. Nadat we een groot glas Strongbow van de tap hadden weggewerkt, genoten we extra van een bittere Stella Artois.

Op zondag namen we de trein naar Warwick. Warwick Castle staat op de elfde plaats van bezienswaardigen die je volgens Lonely Planet moet zien in Engeland (van de 15 op deze lijst heb ik er nu 7 gezien: London, the Cotswolds, Bath, Manchester, Oxford, Warwick Castle en Canterbury - meer dan de meeste Britten). De Lonely Planet had niets te veel gezegd: het kasteel was zeer bezienswaardig, prachtig gelegen op een besneeuwde heuvel met uitzicht over Warwick en ver daarbuiten. Het bezoekje was ook nog eens heel vermakelijk door het vele theater dat werd opgevoerd.

(een grotere selectie foto's staat op Picasa)

Hoe is het eigenlijk met je werk daar? Wil het een beetje vlotten?

De oplettende lezer moet hebben opgemerkt dat ik veel tijd besteed aan mijn werk maar er nooit iets over schrijf. Voor wie erin geïnteresseerd is:

Het Nijmeegse project waar ik op werk heeft als doel om grote databases met patenten beter doorzoekbaar te maken. Bedrijven en onderzoekers die een nieuwe uitvinding hebben gedaan en deze willen patenteren, huren professionele patentzoekers in om alle patenten op te zoeken die vergelijkbare uitvindingen beschrijven.

Het zoeken van deze patenten is om drie redenen een uitdaging. Ten eerste bestaan er miljoenen patenten in verschillende talen. Ten tweede is het heel belangrijk dat alle relevante patenten gevonden worden (want als je net dat ene patent mist dat de nieuwe uitvinding teniet doet dan kan dat veel geld kosten). En ten derde zijn patenten technische teksten die ook nog eens door juristen zijn opgeschreven. Hier is een voorbeeldfragment uit zo'n patentdocument:

What is claimed is: (1) A tissue retractor for use in percutaneous surgery through a cannula having an inner cylindrical surface, said retractor comprising: a working tip configured to atraumatically displace tissue as the retractor is manipulated through the tissue; and a body having a proximal first end and a distal second end, said second end being integral with said working tip, said body sized to be rotatably received within the cannula and having a length from said first end to said second end sufficient so that said first end and said working tip can be outside the cannula when...

Deze teksten vereisen een andere zoekmethode dan webpagina's, waarvoor zoekmachines zoals Google tellingen van woorden gebruiken in combinatie met statistieken over hoe populair een pagina is. In ons project ontwikkelen we een zoeksysteem voor patenten dat niet alleen alle woorden uit het document opslaat en hoe vaak ze voorkomen maar ook allerlei relaties tussen woorden in de tekst.

In het voorbeeld hierboven zijn allemaal specificaties opgenomen van de tissue retractor die in de eerste regel geïntroduceerd is. Voor de patentzoeker is het bijvoorbeeld van cruciaal belang dat dit apparaat is ontworpen voor percutaneous surgery en niet voor een ander soort surgery. Het losse woord surgery is dus niet informatief genoeg; de relatie tussen surgery en percutaneous moet opgeslagen worden. Op dezelfde manier is het van belang dat de tissue retractor een working tip bevat, en niet andersom.

Een belangrijke aspect van het vinden van de relaties tussen woorden in de tekst is dat alle keren dat verwezen wordt naar dezelfde tissue retractor alle gegeven informatie wordt opgeslagen bij diezelfde tissue retractor. In de tweede regel wordt bijvoorbeeld gedefinieerd welke onderdelen said retractor bevat. Het is dan van belang dat het systeem weet dat said retractor de eerder genoemde tissue retractor is. Het vinden van deze verwijzingen in een tekst is een klassieke taak in de computerlinguïstiek en wordt anaphora resolution genoemd.

Mijn taak hier in Wolverhampton is het implementeren van anaforenresolutie in ons zoeksysteem voor patenten. Deze taak is de reden dat ik in deze onderzoeksgroep werk: Ruslan Mitkov is dé expert op het gebied van anaforenresolutie, en in Nijmegen ontbrak deze expertise.

Voordat ik de implementatie kan doen, heb ik eerst de literatuur over het onderwerp bestudeerd en een plan van aanpak gemaakt. Daarna heb ik een aantal patentteksten bij elkaar gezocht die gaan dienen als evaluatiedata. In die teksten markeren mijn collega Eva en ik handmatig alle verwijzingen tussen woordgroepen zodat we straks het systeem kunnen evalueren met deze handmatige annotaties als referentie.

De volgende stap is het bouwen van het raamwerk waarin de anaforenresolutie kan worden geïmplementeerd. Nadat mijn technisch ontwerp was goedgekeurd door Kees, mijn baas, ben ik aan de slag gegaan. Ik ben er de afgelopen twee weken druk mee geweest omdat ik moest werken in een voor mij nog onbekende programmeertaal (CDL3) en moest aansluiten bij de bestaande modules van het systeem. Inmiddels kunnen mijn vorderingen de goedkeuring uit Nijmegen wegdragen en kan ik hopelijk volgende week aan de oplossing van het anaforenprobleem beginnen.

En over werk gesproken: hier een voorproefje van mijn proefschrift. Vanmiddag gaat het naar de drukker.

Vliegensvlug na het Chinese buffet volgde het toetje: pannenkoeken - het was immers pancake day!

Pancake day is het Engelse equivalent van carnaval. Shrove Tuesday, Fat Tuesday, Mardi Gras, Vastenavond, Vastelaovend, Pancake day; hoe je het ook wilt noemen, het viel dit jaar tegelijk met het Chinees Nieuwjaar: gisteren.

Het international office van de universiteit had een feestavond georganiseerd ter gelegenheid van het Chinees Nieuwjaar. Ik ging er naartoe met mijn collega's Maria, Andrea, Natalia, Irina en Iustina. Bij aankomst kregen we een vel papier met alle Chinese sterrenbeelden en de opdracht om zo snel mogelijk iemand te vinden voor ieder sterrenbeeld.

Zoals jullie weten ben ik meestal vrij fanatiek met spelletjes maar nu waren Andrea en Iustina al aan het rondrennen door de zaal voor ik er erg in had. Na minder dan tien minuten hadden ze de bingo voltooid - helaas was iemand ze net voor en wonnen ze de tweede prijs (chocolademunten). Er werd lekker Chinees eten geserveerd en ondertussen konden we meedoen met een kennisquiz: twaalf multiple-choice vragen over dieren uit de Chinese dierenriem. Dankzij Google via Natalia's telefoon behaalden 'the Russians' een glansrijke overwinning (de prijs: een zak gummibeertjes).

Vliegensvlug na het Chinese buffet volgde het toetje: pannenkoeken - het was immers pancake day! Met gebakken banaan smaakten de pannenkoeken erg goed. Ondertussen werden we vermaakt door een dansende draak, een Chinese goochelaar en Chinese acrobaten. Aan het einde van al deze festiviteiten vond een wedstrijd pancake tossing plaats. Avondvullend? Nee hoor, om acht uur stonden we allemaal weer buiten! Maar leuk was het wel.

Mijn fortune cookie: "you will get a promotion"

Voor de snelle lezers die dit bericht lazen voordat de foto erbij stond heb ik een geweldige Friends-scène bijgevoegd die ik voorbij zag komen op een van onze dvd's: Monica en Ross doen the Routine. Petra en ik lagen tijdens de laatste Friends-marathon rollend van het lachen op de grond terwijl Paul en Jelka deze choreografie exact nadeden.

We namen de trein naar Shrewsbury, waar we eerst de onvermijdelijke Costa opzochten

Zaterdagmiddag kwamen Liesbeth en Bram aan in Wolverhampton. Ze hadden een hotel geboekt vlak bij West Park. Ik had geen plannen gemaakt voor zaterdagavond en dat bleek ook geenszins nodig want Liesbeth en ik hadden voldoende gespreksstof voor zeker drie dagen.

Voor zondag had ik wel een gedetailleerd reisplan uitgewerkt: een bezoek aan Shropshire, de streek die ten westen van de black country ligt en door de Lonely Planet wordt omschreven als a "charming county that ripples with heather-tickled hills, beautiful moorland and gushing rivers." Dat klinkt goed!

We namen de trein naar Shrewsbury, de belangrijkste plaats in Shropshire, waar we eerst de onvermijdelijke Costa opzochten, gelegen tegenover de oude wolhandelhal:

Na de koffie deden we een rondwandeling uit de Lonely Planet. Liesbeth en Bram demonstreerden nog even dat veel Engelse gebouwen voor midgets zijn gemaakt:

Ondanks dat het kasteel gesloten was, vonden we Shrewsbury toch een bezienswaardig plaatsje, waar verrassend veel andere toeristen op de been waren.

Nadat ik op de foto was geweest met Charles Darwin - die in Shrewsbury is geboren - en we een tosti hadden gegeten, namen we de trein naar Ludlow.

Ludlow is een schilderachtig plaatsje met een mooie kerk en een indrukwekkend kasteel op een heuvel. Voor het kasteel ligt het marktplein waar vroeger de wol uit Wales verhandeld werd.

Terwijl Bram zich in de plaatselijke Costa installeerde met zijn e-reader maakten Liesbeth en ik nog een wandeling over de heuvels van waar je een mooi uitzicht op Ludlow had:

Terug in Shrewsbury hadden we een lekkere Italiaanse maaltijd bij Pizza Express. Paul en ik hadden al goede ervaringen met deze keten van eerdere vakanties in Wales (Cardiff) en Cornwall (Truro), die veel beter eten serveert dan de naam doet vermoeden.

Toen ik klaar was met mijn afwasbeurt, werd ik aangespoord om van dit idee meteen een announcement te maken tegen het hele orkest.

Toen ik woensdag uit mijn werk kwam, zag ik van alle kanten mensenmassa's bewegen in de richting van het stadion: de Wolves speelden een thuiswedstrijd. Bij de voetgangerstunnel* die het centrum met het stadion en de ASDA verbindt, waren stalletjes opgezet en werden programmaboekjes verkocht. Het was door de sneeuw spekglad geworden dus ik glibberde mijn weg in de tegengestelde richting van de kudde.

's Avonds heb ik voor het eerst in mijn leven teletekst-pagina 801 opgezocht om te zien dat de Wolves met 1-0 voor stonden tegen Tottenham Hotspur. Toen ze wonnen steeg het gejuich op in de straten. Ze zijn nu voorlopig veilig van degradatie. Dat ik voetbal boeiend zou gaan vinden, had ik nooit gedacht. Net zo min had ik verwacht dat ik gehecht zou kunnen raken aan een stad zo onbeduidend en lelijk als deze.

Gisteren in de pauze van de repetitie vroeg de oude trombonist en Wolves-fan Arthur aan mij of ik nog een keer zou terugkomen naar Wolverhampton na deze drie maanden. "Wie weet," zei ik "misschien kan ik een reis naar Engeland organiseren voor mijn orkest in Nederland." Ik had het nog niet gezegd of Arthur riep Graig, de dirigent, erbij om dit idee aan hem voor te leggen.

Toen ik klaar was met mijn afwasbeurt, werd ik door Graig aangespoord om van dit idee meteen een announcement te maken tegen het hele orkest. Dat leek me enigszins voorbarig. Maar het enthousiasme voor een uitwisseling is gewekt. "I owe you a drink," zei ik tegen Tom toen ik aangaf dat ik niet mee kon naar de kroeg omdat Laura er niet was, die mij meestal een lift terug geeft. "You can buy me a beer in Holland," antwoordde hij.

* Er zijn plannen voor een mooie brug ter vervanging van deze tunnel.