De aanwezigheid van Ewan McGregor in een film is wat mij betreft altijd goed voor een bonuspunt

Morgen geven we een promsconcert voor een kerk die vorig jaar het orkest gesponsord heeft. Gisteren repeteerden we daarvoor onder leiding van de oude trombonist Arthur, die een stemvork gebruikte in plaats van een stemapparaatje om het orkest af te stemmen. Ondanks dat hij wat moeite had met de wisselende maatsoorten en tempi, dwong hij het orkest wel tot zacht, zachter, zachtst en dat had een positief effect. Tussen de stukken moest hij wel even gaan zitten om bij te komen.

Onvermijdelijk bij promsconcerten zijn Pomp and Circumstance (met Land of Hope and Glory) en Fantasia on British Sea Songs. Bij Land of Hope and Glory moest ik denken aan Brassed Off, de fantastische film met Ewan McGregor over een Engelse brassband (de aanwezigheid van Ewan McGregor in een film is wat mij betreft altijd goed voor een bonuspunt). De scène waarin de band boven in een Londense bus Land of Hope and Glory speelt staat helaas niet op YouTube maar ik heb een andere mooie scène gevonden.

Leuk detail: de dirigent (Pete Postlethwaite) zegt in dit fragment "poor lad" tegen Andy (Ewan McGregor). Arthur zei gisteravond tegen een jonge euphoniumspeler: "We don't have trombones today and we have the young lady on euph (die 'young lady' is Claire, de voorzitter). So can you play a bit louder, lad?"



PS. Vrienden, familie en collega's kunnen in de loop van komende week mijn proefschrift in hun brievenbus verwachten!
PPS. Het einde van Brassed Off is deze week toch nog op YouTube geplaatst (Land of Hope and Glory begint op 7'40''): geniet ervan.

Ik deel mijn favoriete recepten graag met jullie

Misschien heb ik al iets te veel geschreven over eten maar ik houd nu eenmaal erg van lekker eten. Hier in Engeland eet ik bijna elke avond alleen, meestal onder het genot van Friends. Ik ben geen briljante kok en bereid zelden meer dan één gang maar ik kook wel altijd zelf. Vaak maak ik twee porties en eet de helft de volgende dag als lunch.

Ik deel mijn favoriete recepten graag met jullie:

1. Lauwwarme pastasalade met rucola en mozzarella (recept van AH): al langer een terugkerend succesrecept van Paul en mij.
2. Eicurry met tomatensalade (recept van AH) en naan van ASDA: afgelopen zaterdag voor het eerst gegeten met Korma-curry. Heel smaakvol.
3. Pompoencouscous met champignons (recept van AH): hier heb ik me ooit bij Julian helemaal propvol aan gegeten, zo lekker vind ik het. (ASDA verkoopt voorgesneden pompoen, of eigenlijk butternut squash, dus dat is erg handig)
4. Bloemkoolcurry met krieltjes (mijn eigen recept): een klassieker. Er zitten overigens vrij veel ingrediënten in. Meestal maak ik het zonder rijst omdat er ook al naan bij zit.
5. Ovenschotel met herfstgroenten en Port Salut (mijn eigen recept, zie hieronder). Dit recept heb ik geïmproviseerd toen Liesbeth en Bram er waren. Ik wilde eigenlijk lasagne maken maar toen ik in de ASDA stond, bleken de aubergines uitverkocht. Toen heb ik iets anders bedacht.

Ovenschotel met herfstgroenten en Port Salut

Ingrediënten voor vier personen:

• 1 kilo aardappels
• 1 stronk bleekselderij
• 250 gram kastanjechampignons
• 150 gram port salut
• 1 theelepel provençaalse kruiden
• 3 bosuitjes
• zwarte peper

Bereiden:
Schil de aardappels en snijd ze in stukken. Kook ze in ongeveer 20 minuten gaar. Snijd de bleekselderij in stukken van ongeveer 1 cm en kook ze in ongeveer 10 minuten beetgaar.
Snijd de bosuitjes fijn, de kastanjechampignons in kwarten en de port salut in plakjes.
Roerbak de kastanjechampignons vijf minuten, meng de gekookte bleekselderij en provençaalse kruiden erdoor en strooi er peper naar smaak over.
Stamp de aardappels tot puree en roer de bosuitjes erdoor.
Vet een grote ovenschaal in. Bedek de bodem met de kastanjechampignons en bleekselderij, beleg de groente met de plakken kaas en dek alles af met de aardappelpuree.
Zet de schaal tien minuten in de oven zodat de kaas smelt.

Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig

Ik zag het al niet zo rooskleurig in: het eerste concert van de West Midlands Concert Band, het orkest waar ik nu twee maanden lid van ben. De WMCB geeft vijftien concerten per jaar en neemt voor lief dat de bezetting niet altijd compleet is. Het concert van afgelopen zaterdag was het eerste concert met het repertoire voor 2010; noem het een try-out.

Ik nam de tram naar Wednesbury, een onooglijk maar opvallend levendig stadje tussen Wolverhampton en Birmingham. Toen ik aankwam op de concertlocatie, zat de kerk al goed vol: wij verzorgden dit optreden voor meer dan honderd bejaarden. Er was weinig ruimte voor het orkest, maar gezien de matige opkomst was dit niet echt een probleem.

Van de veertien klarinetten konden er zeven bij dit concert zijn; Roy en ik speelden met zijn tweeën derde klarinet omdat onze collega Natalie drie afwezigen moest vervangen op tweede klarinet. De bassist James ontbrak, net als één van de twee hoornisten. Voor de twee afwezige euphoniums was wel nog een invaller gevonden.

We traden op in een lichtblauwe polo en helblauw fleece-vest, beide met het logo van de band erop. In de pauze voegde de dirigent nog twee stukken uit het programma van vorig jaar in die we de afgelopen 10 weken niet geoefend hebben. Toch klonken deze twee beter dan sommige stukken die we wel geoefend hadden.

The Young Person's Guide to John Williams ging dankzij uitgebreid repeteren wel goed. The Marriage of Figaro hadden we echter slechts twee of drie keer snel doorgespeeld. Dit stuk zou voor de klarinetgroep van Philharmonie Gelre al een redelijke uitdaging zijn en bleek dus veel te hoog gegrepen voor ons afgelopen zaterdag. Het werd een soort van afvalrace waarbij Alison en ik ons niet erg succesvol een weg door de techniek bluften.

Mijn favoriete stuk uit het repertoire is Andrew Lloyd Webber: A Symphonic Portrait en mijn minst favoriete You're beautiful van James Blunt. Het stuk dat het beste ging dankzij een uitstekende hobo-soliste was Gabriel's Oboe. Voor het dieptepunt twijfel ik tussen Music from the Incredibles en James Horner: Hollywood Blockbusters. Zoals gezegd was de bassist er niet, en ook de basklarinettiste ontbrak. Dus de oude baritonsaxofonist Rex stond er alleen voor in de Incredibles. Hij had donderdag al toegegeven het niet te kunnen bijhouden en dus vielen er grote gaten in de begeleiding.

Het publiek was echter bijzonder enthousiast. Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig, vooral bij Highlights from Oliver en het eerder genoemde Gabriel's Oboe. Na afloop zei Graig "Well done!" tegen ons allemaal en mijn collega-muzikanten sloten zich daar allemaal bij aan. Het is immers pas het eerste concert van het jaar en als je vijftien stukken uitvoert, kunnen ze nooit allemaal goed gaan toch? En wat geeft het zolang het publiek het mooi vindt?

Volgende week is het tweede concert: een promsconcert voor een kerk die vorig jaar het concoursbezoek van het orkest gefinancierd heeft. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan! Ik heb vooralsnog erg veel plezier met het spelen van deze grote hoeveelheid weinig pretentieuze muziek waaraan zo weinig repetitietijd besteed wordt dat de uitvoering ervan nog voldoende verrassingen biedt.

Baritonsaxofonist Rex tijdens het concert in Wednesbury