Als ik rond half elf thee ga zetten in het grote kantoor hiernaast dan is de kans groot dat pas één bureau bezet is

Mijn Nijmeegse collega Loes is voor twee maanden in Newcastle en schrijft op haar weblog: "Zogezegd pas ik me aan aan het werkritme van de andere aio's hier en die beginnen zeker niet voor half 10. En dat is eigenlijk nog aan de vroege kant." Hier is dat niet anders. Ik was dat al gewend van mijn tijd op de UvA: ook daar begonnen alle onderzoekers laat en werkten lang door.

Hier in Wolverhampton heb ik het geluk dat ik in de 'vroege kamer' zit: Naveed, Erin en ik beginnen alle drie voor negen uur; Maria en Lucia zijn er ook meestal wel voor tien uur. Als ik rond half elf thee ga zetten in het grote kantoor hiernaast, waar acht collega's werken, dan is de kans groot dat pas één bureau bezet is. Om half zeven is Naveed de eerste die naar huis gaat; ik volg meestal rond zeven uur. Op de dagen dat Prof. Mitkov hier is werken zelfs de secretaresses tot na zeven uur. Gelukkig voor hen is dat maar twee of drie dagen per week.

Op woensdag- of donderdagochtend ga ik hardlopen voordat ik naar mijn werk ga. Ik heb een goed rondje van 5,6 km uitgezet vanaf mijn huis. Vorig weekend heb ik dat voor het eerst boven de 10 km/u gelopen. Deze week ben ik naar het sportcentrum geweest om een sportkaart te kopen voor de pilates- en aerobicslessen. De campus hier in de stad heeft maar weinig sportmogelijkheden: er zijn twee tijdstippen per week waarop ik pilates kan doen. Aanstaande dinsdag ga ik voor het eerst, misschien samen met mijn collega's Maria en Natalia.

Omdat ik weet dat sommige van mijn vaste lezers nooit naar Radio 3 luisteren, heb ik ook enkele suggesties voor het Radio 2-publiek van de Engelse radio geplukt: Mumford & Sons - The Cave vind ik zelf erg mooi; ik zing het graag op weg naar mijn werk. Wat vermoedelijk niet snel op de Nederlandse radio te horen zal zijn is de cover van Don't Stop Believin' van de Glee Cast. Glee is een Amerikaanse musical-serie op televisie waarin regelmatig covers van bekende nummers te horen zijn. Ik heb het nog nooit gezien maar er is veel over te doen op de radio. Dit deuntje blijft bijzonder goed hangen in je hoofd.

Na 50 pagina's heb ik kennisgemaakt met tientallen personages die geen van allen eendimensionaal zijn

Gisteravond heb ik me voor het eerst sinds ik hier ben zitten vervelen. Ik was rond half acht thuis uit mijn werk, maakte het avondeten (paksoi tikka masala met cashewnoten en naanbrood) terwijl ik Friends keek, en at terwijl ik nog meer Friends keek (The one with the Embryos uit seizoen 4, een van mijn favoriete afleveringen).

Na het eten werk ik soms nog wat of ik skype met Paul, maar als ik liever televisie* kijk dan is mijn beste optie meestal Pauw en Witteman van de vorige avond (behalve op vrijdag natuurlijk want dat is mijn vaste Wie is de Mol-avond). Daar had ik nu geen zin in dus het leek me een goed moment om een BBC-serie uit te proberen die ik nog niet kende.

Op de radio had ik veel gehoord over Ashes to Ashes en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Helaas bleek de serie niet meer via de site van BBC 3 beschikbaar. Van een andere BBC-serie, Being Human, had ik veel reclame in abri's gezien. In de trailer zaten echter al meer weerwolven dan goed is voor mij, dus hier zag ik vanaf.

En dus ging ik vroeg naar bed met mijn nieuwste aanwinst: The girl who kicked the hornests' nest van Stieg Larsson (deel 3 van de Millennium-trilogie). Na 50 pagina's heb ik kennisgemaakt met tientallen personages die geen van allen eendimensionaal zijn. Fantastisch. Een hele verbetering na dit Amerikaanse boek dat ik slechts heb uitgelezen om eerder aan Larsson te kunnen beginnen.

* Ik heb geen televisie dus met televisie kijken bedoel ik televisieprogramma's kijken via internet.

Zoveel mogelijk werden er Spaanse klanken gedraaid, waarbij de Macarena, La Camisa Negra en Jody Bernal niet mochten ontbreken.

In november gingen we met een groep dames van Philharmonie Gelre jurken passen bij Dream Dresses in Arnhem. Lisette werkt daar en had voorgesteld dat we onszelf voor ons grote concert in Musis Sacrum in het nieuw zouden steken. Ik kocht een lief zwart jurkje van kreukelstof met bloemen erop. Het concert was een groot succes en ik verwachtte mijn jurk in de kast te hangen voor de rest van het jaar. Totdat ik uitgenodigd werd voor een Andalusisch themafeest bij mijn collega Cristina, die afscheid nam van Wolverhampton. Dit was de perfecte gelegenheid om de jurk weer te dragen!

Toen ik vorige week in Nijmegen was, vouwde ik de jurk inclusief panty en bolero in mijn laptoptas. Mijn zwarte schoenen pasten er helaas niet meer bij. Terug in Wolverhampton zag ik dat Georgiana, de Roemeense van wie ik dit appartement huur, de perfecte zwarte schoenen voor onder mijn jurk in haar kast had staan. Ik paste ze aan en ze zaten als gegoten. Ik mailde haar en haar antwoord was: "Sure you can borrow the black shoes for the party, it's no problem."

En dus toog ik gisteren naar het feestje. Cristina woont, samen met mijn andere collega Irina, in het huis naast dat van Natalia. Dat is maar een kwartier lopen van waar ik woon maar aangezien het vroor, trok ik mijn trainingsbroek over mijn panty aan. Dat was ook een veilig idee in een buurt die door de locals wordt omschreven als enigszins dodgy omdat er veel buitenlanders wonen. Eerlijk gezegd is mijn grootste angst hier nog altijd dat ik mijn huissleutels verlies en niet dat ik word lastiggevallen door een boomlange neger of een man in een djellaba, maar dat terzijde.

De sfeer op het feest was fantastisch. Er waren Spanjaarden, Roemenen, Bulgaren, de Russische Natalia en ik. Er werd een MacBook op de stereo aangesloten en een voor een zochten wij onze favoriete muziek op YouTube. Zoveel mogelijk werden er Spaanse klanken gedraaid, waarbij de Macarena, La Camisa Negra en Jody Bernal niet mochten ontbreken. Maar ook het Roemeense Dragostea Din Tei kwam voorbij en de inmiddels onvermijdelijke Lady Gaga. Tijdens het dansen in de kleine woonkamer mocht ik verschillende complimenten over mijn jurk in ontvangst nemen.

Mijn collega Constantin vergezelde me op de terugweg naar mijn appartement en ik was mijn huissleutels niet verloren.

(zodra de foto's van het feest op Facebook zijn verschenen zal ik er een bij dit bericht plaatsen)