Toen ik zei dat ik C-niveau had mocht ik meteen solo-klarinet spelen

Ik ben zelden ergens zo enthousiast ontvangen als bij de plaatselijke harmonie hier in Wolverhampton, waar ik gisteren voor het eerst de bus naartoe nam. Ze repeteren in een laag gebouw van de YWCA, een soort blokhut in een woonwijk. Er waren ongeveer 35 muzikanten, waaronder een stuk of tien klarinettisten. Toen ik zei dat ik C-niveau had mocht ik meteen solo-klarinet spelen. In hun opstelling zitten alle klarinetten op één rij achter de fluiten, waarbij de eerste klarinetten tussen de tweede en derde in zitten.

Ik zat tussen Nathalie en Nathalie in. De Nathalie links van mij speelde in haar eentje derde klarinet dus het bleek al gauw een stuk aantrekkelijker om samen met haar de mooiere lage partijen te blazen dan met drie anderen onzuiver in de hoogte te gaan zitten riedelen. Achter ons zaten de baritonsax en basklarinet, die mijn norm van wat hard en wat zacht is enigszins naar boven hebben bijgesteld. Deze 35 muzikanten spelen samen harder dan de 70 van Philharmonie Gelre. De dirigent is een vrolijke man die van aanpakken weet.

Op de lessenaar stonden een heleboel voor mij bekende stukken. Ik neem mijn muziekvrienden even mee op een 'ride down memory lane' met de volgende titels: Disney at the Movies, Pastime with Good Company, Concert Prelude, English Folk Song Suite, Music from the Incredibles, Gabriel's Oboe, First Suite in Eb, en natuurlijk de onvermijdelijke Beatles- en Musical-medleys. Tijdens mijn verblijf hier zijn er concerten op 13 en 20 maart, waar een deel van het programma zal worden uitgevoerd.

Om half negen werd er via handopsteken geteld hoeveel mensen in de pauze thee wilden drinken, hoeveel koffie en hoeveel squash (ranja). Ik had als allerlaatste mijn drinken op want ik was de enige die de thee zonder melk dronk. Na afloop van de repetitie werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar de pub, vanwaar ik een lift naar huis kreeg. Volgende week ben ik er natuurlijk weer bij; de donderdagavonden beloven fijne onderbrekingen van mijn lange werkdagen te worden!

Er zijn zoveel smaken curry dat ik ze tijdens mijn verblijf hier niet allemaal zal kunnen proeven.

De plaatselijke supermarkt heet ASDA. Hij is op loopafstand van mijn huis en mijn werk. Deze winkel heeft een fanpagina op Facebook met als beschrijving "Asda, the most exciting place for all the Wolverhampton students". Nu zou je kunnen beargumenteren dat dat vooral iets zegt over Wolverhampton maar ik moet toegeven: vergeleken met ASDA is de Albert Heijn aan de Jacobslaan (met afstand de beste supermarkt van Nijmegen) een weinig beduidende buurtsuper.

ASDA is echt heel erg groot. Zo groot dat het onmogelijk is om na vijf minuten weer buiten te staan. Maar ook zo groot dat werkelijk alles wat je nodig hebt hier verkocht wordt. De schappen met brood zijn zo gigantisch dat ik werkelijk geen idee heb welk brood ik zal kopen. En je kunt hier alle soorten kaas kopen die je in Nederland ook hebt.

De grote hoeveelheid immigranten in deze regio zorgt ervoor dat ASDA eten verkoopt uit alle windstreken. Er zijn zoveel smaken curry dat ik ze tijdens mijn verblijf hier niet allemaal zal kunnen proeven. Een handige Engelse gewoonte is om op alle eetbare producten aan te geven of het geschikt is voor vegetariërs (zie de foto hieronder). Dat scheelt mij weer het lezen van de etiketten.

De afdeling cosmetica van ASDA verkoopt van elk badkamerproduct het merk dat ik gewend ben te gebruiken in Nederland. En natuurlijk 80 andere merken. Kortom: boodschappen doen is hier weinig exotisch maar wel heel gemakkelijk.

Dit kantoor lijkt op alle kantoren waar ik in Nederland gewerkt heb

Zou elk NLP-lab in Europa precies hetzelfde zijn? Dit kantoor lijkt op alle kantoren waar ik in Nederland gewerkt heb. Er zijn computers en stekkerdozen, er hangen conferentieposters op de prikborden, niemand gebruikt de archiefkasten en op lange boekenplanken staan de conferentiebundels van Coling, ACL, SIGIR en LREC. Het is hier heerlijk warm maar in tegenstelling tot het Erasmusgebouw hebben we nauwelijks uitzicht.

Mijn werkplek is uitstekend in orde. Ik klapte gistermiddag mijn laptop open, verbond de snoertjes voor internet, monitor, muis en elektriciteit die op mijn bureau lagen en kon aan de slag. Vanmorgen heb ik de waterkoker, thee en een mok gevonden. Aan die levensbehoefte is dus ook voldaan.

Mijn kamergenoten zijn: Erin, een van de twee secretaresses en ook een van de enige twee Engelsen die hier werken; Naveed, een Pakistaanse promovendus die onlangs getrouwd is en ons al zijn bruiloftsfoto's heeft laten zien; en Lucia, een jonge 'senior lecturer' die hier pas vier maanden werkt. Op de kamer hiernaast zitten zes collega's en hier tegenover vier.

De meeste onderzoekers zijn promovendi dus de groep is relatief jong. De vrouwen zijn ruimschoots in de meerderheid. Ze komen uit Oost-Europa, Hongkong, Pakistan en Brazilië. De hoogleraar (wel een man) is Prof. Mitkov. Erin beheert de agenda van Prof. Mitkov en heeft voor woensdagmiddag vijf uur een koffie-afspraak voor mij gepland. Lucia organiseert de seminars en heeft een door mij te geven presentatie ingepland op maandag 1 februari.

Jammergenoeg gaan niet veel mensen lunchen in de kantine; vandaag waren we maar met zijn drieën. Ik kon kiezen tussen fish & chips, jacket potato en vegetarische spaghetti bolognese. Aangezien ik de laatste twee gisteren al gegeten heb ben ik voor de fish & chips gegaan, die niet slecht was behalve dat de doperwtjes koud waren. Ik denk dat ik in de keuken van Georgiana ook maar even op zoek ga naar iets wat ik als broodtrommel kan gebruiken.

Aangezien het lunchtijd was, kookte Wlad spaghetti met tomatensaus en kaas

Het is misschien verrassend dat ik helemaal geen vertraging had vandaag. Op het vliegveld van Birmingham volgde ik eenvoudig de pijlen naar het treinstation en daar wachtte ik op de trein naar Wolverhampton - nadat ik eerst luttele minuten had doorgebracht bij de kaartjesautomaat, peinzend over de pincode van mijn creditcard (na twee pogingen had ik hem te pakken) en een Veggie Delite had gescoord bij de Subway ("with cheese and all veggies").

In Wolverhampton stonden Georgiana en haar partner Wlad mij op te wachten. De stad oogt vriendelijk maar niet bijzonder bezienswaardig; precies zoals ik mij al had voorgesteld op basis van Google Maps en de Lonely Planet. De afstand van het station naar Georgiana's flat is goed te belopen. Daar aangekomen heb ik uitgepakt en aangezien het lunchtijd was, kookte Wlad spaghetti met tomatensaus en kaas (voor mij zonder vlees). Dat ging er ondanks mijn eerdere lunch (de Veggie Delite) best in.

Nadat ik had getest of ik internetverbinding had in de flat (dat had ik) was het tijd voor de rondleiding door de stad, waarbij we vooral veel goedkope warenhuizen en kledingwinkels aandeden (Georgiana vertelde dat veel spullen in Engeland op dit moment goedkoper zijn dan in Roemenië). Ondertussen was ik op zoek naar het derde deel van de Millennium-trilogie van Stieg Larsson ("The Girl Who Kicked the Hornets' Nest") maar dat bleek nog niet in paperback verkrijgbaar te zijn. Gelukkig heb ik nog een ander boek (kerstcadeautje van PinkBullets) bij me.

Nu zijn we aangekomen op de universiteit. Ik heb een werkplek gekregen en een toegangspas. Zometeen om vijf uur is er een verjaardagsborrel dus ik heb meteen geholpen maar even geholpen met ballonnen opblazen.

Een tandenborstel is helemaal niet zo belangrijk want die verkopen ze in Engeland ook

Ik kijk naar de stapeltjes kleren op het bed en zucht eens diep. Inpakken is bij mij altijd laatste-moment-werk. Want de belangrijkste voorwerpen op de meeneemlijst zijn de spullen die je tot op het laatst nodig hebt: laptop, telefoon, tandenborstel... Hoewel, een tandenborstel is helemaal niet zo belangrijk want die verkopen ze in Engeland ook. Dat geldt eigenlijk voor 90% van de spullen die ik meeneem. Mijn paspoort is als enige echt belangrijk, samen met mijn computer natuurlijk.

En dus besteed ik niet al te veel tijd aan het inpakken van mijn tassen. In de plaats daarvan werk ik de verschillende todo-lijsten af die ik de afgelopen weken heb aangelegd: e-mails beantwoorden die gemarkeerd zijn met een sterretje, bestuurstaken afhandelen die ik overdraag aan mijn Philharmonie Gelre-collega's, en allerlei klusjes in en om het huis.

Zeker zo belangrijk was dat ik afgelopen week met een aantal vrienden nog snel een afspraak heb gemaakt: ik heb geluncht met Marijke, hardgelopen met Annemarie, gerefterd met Sally, samen met Marit en Katrien Erica helpen verhuizen, een biertje gedronken met collega's, diezelfde avond gegeten met Petra en Frank en gisteravond na het nieuwjaarsconcert in Vianen afscheid genomen van mijn muziekvrienden.

Eergisteren vond ik bij de post nog een kaart van mijn moeder en van mijn schoonmoeder. En van Jacolien kreeg ik een doosje met stroopwafels (drop eet ik op doktersadvies al maanden niet meer dus dat zal ik niet missen...).

Ik ben wel blij dat ik vrijdag nog even een extra tas heb bijgeboekt bij Ryanair. Ze dreigen op allerlei manieren dat je geen twee stuks handbagage mag meenemen en ik was nu juist van plan om naast mijn laptop-rugzak mijn klarinet mee te nemen als handbagage. Nu stop ik hem in een tas en check ik hem in samen met mijn backpack. Daardoor mag ik 30 kilo meenemen in plaats van 15 kilo. Ik hoef dus niet zuinig te zijn met inpakken.