Dankzij de zomertijd is het ook na werktijd nog licht en het was heerlijk lenteweer.

Gisteren was de laatste dag van een laatste, hectische werkweek in Wolverhampton. Mijn projectwerk zat een beetje tegen en bovendien moest ik de herziene versie van een belangrijk proefschriftpaper afmaken en opsturen naar het tijdschrift. Ik was moe van twee lange avonden doorwerken en een gezellige avond in de pub met mijn muziekvrienden. Daarom was ik meteen enthousiast toen Lucia voorstelde om na het werk te gaan frisbeeën in West Park. Dankzij de zomertijd is het ook na werktijd nog licht en het was heerlijk lenteweer.

Om half negen werd het Park gesloten door een man die met een grote bel een ronde maakte en wij togen naar de pub voor een Banks's Original. Bij de Italiaan vlakbij haalden we daarna vier grote pizza's die we in Constantins appartement soldaat maakten met een pint Grolsch. Het werd nog een lange gezellige avond met de nodige buitenlandse alcoholische versnaperingen.

Vanavond geef ik een afscheidsfeestje in Lucia's appartement. Gisteren heb ik van mijn collega's alvast mijn afscheidscadeau gekregen: een heel roze Wolves-shirt met bijpassende muts, en een kaart die door iedereen getekend is.

PS. Paul zei dat hij mijn updates over goede Engelse muziek had gemist. Bij deze dus een paar tips: Professor Green, The Futureheads, Joshua Radin (deze is 'radio 2-proof') en Plan B.

"You have become part of the furniture..."

"It is hard to imagine how much someone can settle in only three months time. You have become part of the furniture...". Dat zei Laura gisteravond toen we afscheid namen in haar auto. Ik was verdrietig toen ik thuis kwam; het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn vrienden van de West Midlands Concert Band.

Mijn oude buurman Roy vertelde gisteren aan het begin van de repetitie dat hij op Google Maps had opgezocht waar Nijmegen ligt: "niet zo ver van Arnhem" (Arnhem kent hij van de slag om Arnhem). Laura, die sinds enkele weken aan de andere kant naast mij zit, beloofde mij om de groeten te doen aan onze collega Natalie omdat zij er niet was gisteravond.

Beverly (Bev) is de penningmeester. Ze is pedicure/manicure van beroep, heeft een tandsieraad, zebra-gelakte nagels en een nummerbord met haar voornaam erop. Ze had een grote kaart voor mij gekocht en door iedereen laten tekenen. Rex, de baritonsaxofonist, heeft ook een nummerbord met zijn naam erop. Over hem heb ik wel eens eerder verteld: hij is de oudste van het orkest maar heeft zo'n hippe bril dat ik dat niet meteen doorhad. Hij kan het tempo van The Incredibles niet helemaal bijbenen.

Natalie, Amy en Alison van de eerste klarinetten en hun oude collega Allan zijn vaak mijn gespreksgenoten in de pauze. Alison geeft les aan vijf- en zesjarigen en heeft als belangrijkste taak om ze te leren lezen (zesjarige kinderen worden in Engeland centraal getoetst op hun leesvaardigheid).

Charlotte en Rachel van de hoorns zijn allebei van mijn leeftijd. Charlotte is organisator van kinderfeestjes (ze heeft heel veel energie) en organiseert de concerten voor de WMCB. Rachel is landmeter en is getrouwd met de bassist James, die meestal zowel zijn contrabas als zijn basgitaar met versterker meesleept naar de repetitie. James is een van die Engelse mannen met een oorbel. Ik heb me gisteren door Tom laten uitleggen dat mannen met een oorbel in Engeland metromannen zijn.

Tom (over wie ik ook al eerder schreef) mag ik erg graag. Hij komt altijd op de fiets en is dus steevast gekleed is in een joggingbroek, een reflecterend hesje en een helm. Met Tom drink ik altijd een lokaal biertje (Banks's original) in de pub. Een andere vaste pubganger is Arthur, de oude trombonist, tweede dirigent en Wolves-fan. Hij zei half maart al zei dat hij mij zou gaan missen.

Trompettiste Laura is mijn vaste lift terug naar huis. Ze heeft een bachelor in 'History and Mathematics' (dat bestaat echt) van de universiteit van Aberystwyth en overweegt om de master voor wiskundeleraar te gaan doen. Het was altijd leuk om op de terugweg met haar de avond na te bespreken. Als Laura niet op de repetitie was, kreeg ik meestal een lift van Phil, de drummer. Hij is elke week als laatste bezig om zijn drumstel in te pakken en achterin zijn bestelauto te leggen.

Ondanks dat het jammer was om afscheid te nemen van mijn Engelse muziekvrienden, heb ik ook veel zin om mijn Nederlandse vrienden weer te zien volgende week. En vooral ook om weer mee te spelen met Philharmonie Gelre. We hebben een bijzonder herdenkingsconcert en een concertreis naar Italië voor de boeg!

Vandaag deel twee van mijn slotweek-overpeinzingen: wat ga ik missen als ik terug ben in Nederland?

Vandaag deel twee van mijn slotweek-overpeinzingen: wat ga ik missen als ik terug ben in Nederland?

• Dat luxe-artikelen in de supermarkt zo lekker goedkoop zijn. Aardbeien in maart bijvoorbeeld, maar ook geïmporteerde kazen zoals Port Salut en Grana Pardano.
• Lange werkdagen kunnen maken omdat ik 's avonds toch geen verplichtingen heb en bovendien lekker kunnen doorwerken omdat ik bijzonder weinig vergaderingen met collega's heb.
• Fish & Chips. Ik heb mezelf toegestaan om dit één keer per week te eten (op woensdagmiddag). Gelukkig serveert de Refter op vrijdag ook traditiegetrouw gepaneerde witvis. (In plaats van ketchup eten veel mensen hier trouwens 'bruine saus' van HP: ketchup met azijn.)
• Goede curry. ASDA verkoopt heel veel smaken curry en ik heb mijn favorieten inmiddels ontdekt: Mild Curry van Patak's (klik hier voor een goed recept) en Korma van het ASDA-huismerk (klik hier voor een goed recept). Die eerste is de curry die Paul en ik in Nederland ook regelmatig eten (Albert Heijn heeft blijkbaar van alle currysmaken mijn favoriet geïmporteerd).
• Mijn heerlijk comfortabele bed met het perfecte warme dekbed. Een beter matras kunnen we thuis ook wel een keer aanschaffen maar een dekbed met ganzenveren zal er nooit van komen. Nu heb ik toch drie maanden kunnen genieten van dit comfort.
• Op vijf minuten lopen van mijn werk wonen. Al mag ik in Nijmegen ook niet klagen: daar fiets ik in een kwartier naar mijn werk.
• De Costa coffee corners (de Engelse Starbucks) die in ieder gehucht te vinden zijn, en ook op de campus. Elke dag haal ik na de lunch een cappuccino. De eerste twee weken nog een kleine maar inmiddels een regular, en sinds vorige week in mijn mooie koffiebeker.
• Salt and Vinegar chips in portieverpakkingen. Ik ben geen chipsmonster zoals Paul maar vind chips wel erg lekker, vooral in het weekend na het hardlopen als ik weet dat ik voorlopig nog geen eten ga koken. In een Engelse zak chips uit de supermarkt zitten altijd zes of twaalf kleine zakjes chips. Die bevatten precies de juiste hoeveelheid voor na het hardlopen of als aanvulling op een sandwich-lunch.
• En natuurlijk mijn collega's en muziekvrienden. Daarover later meer.

Wat ik jullie nog niet verteld heb over Engeland maar wat wel de moeite waard is om te weten

Dit is mijn laatste week in Wolverhampton. Ik heb het heel druk met mijn werk maar gelukkig had ik al wat kopij voorbereid om in de loop van deze week met jullie te delen. Vandaag: wat ik jullie nog niet verteld heb over Engeland maar wat wel de moeite waard is om te weten:

• Bijna elke wastafel en gootsteen heeft twee aparte kranen voor warm en koud. Dat betekent dat je koud en warm water moet mengen in de gootsteen. Prima voor afwassen, maar lastig als je jezelf wilt wassen met lauw water. Nu was ik mezelf altijd met koud water (bikkel! en lui) maar ik heb hier veel andere buitenlanders over horen klagen.
• Over klagen gesproken: er is wat mij betreft maar één ding erger dan het Engelse weer en dat is buitenlanders die klagen over het Engelse weer. Zelf heb ik er niet veel last van maar collega's uit Zuid- en Oost-Europa hebben elke dag wel een reden om over het weer te klagen: te nat, te veel wind of te koud.
• Engelsen zijn veel kleiner dan Nederlanders. Bij mijn orkest ben ik van de dames de op één na langste en op de foto hieronder zie je mij tussen mijn collega's staan. Ik heb wel eens verteld dat ik in Nederland helemaal niet lang ben en dat vinden ze moeilijk te geloven.
• Toen ik hier pas woonde, deed ik erg mijn best om heel beleefd te zijn tegen iedereen. Maar al gauw merkte ik dat de Engelse omgangsnormen helemaal niet zo anders zijn dan de Nederlandse. Aardig zijn is heel eenvoudig: je groet iedereen gewoon met "Hi, how are you?". Wat ik wel heb overgenomen van mijn Engelse collega's is dat ik in plaats van alleen bedankt zoiets zeg als "Great, thanks! " of "Thanks, that's perfect!".
• Het is heel normaal en zelfs een beetje hip voor Engelse mannen om een oorbel te hebben. Echt waar.
• Engelsen hebben de goede gewoonte om, net als Amerikanen, overal netjes rijen te vormen zodat degene die er het eerste was ook als eerste aan de beurt komt. Daarbij hanteren ze het principe van één rij voor alle kassa's/pinautomaten. Daardoor sta je nooit in de verkeerde rij.
• Restaurants en pubs hebben altijd mobiele pinapparaten waarmee je aan je tafel met je pinpas (debit- of creditcard) kunt afrekenen. Of is dat in Nederland inmiddels ook zo? Dat ben ik een beetje vergeten.

Pasen in Londen

Paul en ik hebben het Paasweekend in Londen doorgebracht. We reisden allebei per trein (voor mij minder dan twee uur) en ontmoetten elkaar bij het Albany Hotel. Het was druk in de stad - de Efteling zou het omschrijven als 'gezellige bedrijvigheid'. Gelukkig waren wij al eerder een weekend in Londen geweest en konden we veel van de hoogtepunten nu overslaan.

Nou vooruit: toch even de Big Ben op de foto zetten.

Een fijne musical mag natuurlijk niet ontbreken.

Greenwich

Lekker Indiaas eten

Meer foto's op Picasa.