Terug bij de WMCB

Toen ik het repetitielokaal binnenkwam, kwam Alison meteen naar mij toe: "Heb je het gehoord? De dirigent is alwéér weggegaan." Nathalie was hoogzwanger en vroeg of ze al zwanger was toen ik de vorige keer in Wolverhampton was, zich niet realiserend dat dat al een jaar geleden is. Roy zei dat hij pas nog aan mij had gedacht omdat hij zich afvroeg waarom Nederland soms 'The Netherlands' genoemd wordt en soms 'Holland'. "Leuk dat je helemaal hiernaartoe bent gekomen om mij dat uit te leggen," zei hij grijnzend. Charlotte heeft deze week een dochter gekregen dus ik kon meteen de kaart tekenen.

De bezetting was een beetje groter dan afgelopen jaar: er was een bassist, een extra hoornist (en dat is maar goed ook want Charlotte is voorlopig nog niet terug en Rachel verwacht over zes weken een kindje), en er waren vier trombones en twee hobo's. Achter mij zat een nieuwe tenorsaxofoniste die jammergenoeg verschrikkelijk hard speelde. James de contrabassist heeft het voorzitterschap overgenomen van Claire, en het bestuur is wanhopig op zoek naar een penningmeester. Ach, sommige dingen zijn overal hetzelfde.

We speelden een hoeveelheid lichte muziek die best aardig klonk, maar Elgar's Pomp and Circumstance ging echt ongelofelijk slecht. Dat was wel een beetje gênant want de nieuwe dirigent had gevraagd: "Hoe vaak hebben jullie Pomp and Circumstance al gespeeld?" waarop iedereen uitriep: "heel vaak, echt honderden keren" Achteraf in de kroeg zei Tom dat dat waar was maar dat ze nog nooit echt gerepeteerd hadden op het stuk (en het is echt niet eenvoudig).

De terugweg op de mountainbike van Lucia viel een beetje tegen omdat de stad heuvelachtiger is dan ik had voorzien. Maar het was heel fijn om niet afhankelijk te zijn van een lift.

Wie herinnert zich het blauwe boekje nog?