Toen ik klaar was met mijn afwasbeurt, werd ik aangespoord om van dit idee meteen een announcement te maken tegen het hele orkest.

Toen ik woensdag uit mijn werk kwam, zag ik van alle kanten mensenmassa's bewegen in de richting van het stadion: de Wolves speelden een thuiswedstrijd. Bij de voetgangerstunnel* die het centrum met het stadion en de ASDA verbindt, waren stalletjes opgezet en werden programmaboekjes verkocht. Het was door de sneeuw spekglad geworden dus ik glibberde mijn weg in de tegengestelde richting van de kudde.

's Avonds heb ik voor het eerst in mijn leven teletekst-pagina 801 opgezocht om te zien dat de Wolves met 1-0 voor stonden tegen Tottenham Hotspur. Toen ze wonnen steeg het gejuich op in de straten. Ze zijn nu voorlopig veilig van degradatie. Dat ik voetbal boeiend zou gaan vinden, had ik nooit gedacht. Net zo min had ik verwacht dat ik gehecht zou kunnen raken aan een stad zo onbeduidend en lelijk als deze.

Gisteren in de pauze van de repetitie vroeg de oude trombonist en Wolves-fan Arthur aan mij of ik nog een keer zou terugkomen naar Wolverhampton na deze drie maanden. "Wie weet," zei ik "misschien kan ik een reis naar Engeland organiseren voor mijn orkest in Nederland." Ik had het nog niet gezegd of Arthur riep Graig, de dirigent, erbij om dit idee aan hem voor te leggen.

Toen ik klaar was met mijn afwasbeurt, werd ik door Graig aangespoord om van dit idee meteen een announcement te maken tegen het hele orkest. Dat leek me enigszins voorbarig. Maar het enthousiasme voor een uitwisseling is gewekt. "I owe you a drink," zei ik tegen Tom toen ik aangaf dat ik niet mee kon naar de kroeg omdat Laura er niet was, die mij meestal een lift terug geeft. "You can buy me a beer in Holland," antwoordde hij.

* Er zijn plannen voor een mooie brug ter vervanging van deze tunnel.