Mijn verjaardagscadeau aan Paul waren twee kaartjes voor de uitwedstrijd van de 'Wolves' tegen Birmingham City. Nadat we zaterdag Birmingham als toerist bezocht hadden, gingen we zondag terug, dit keer gewapend met de Wolves-muts en een warme jas.
In het stadion van de 'Blues' hebben de uitsupporters maar een klein vak. Dat alleen de meest fanatieke supporters de uitwedstrijden bezoeken, werd al gauw duidelijk. Het ene na het andere strijdlied werd ingezet: "We love you Wanderers, we do. We love you Wanderers, we do. We love you Wanderers, we do. Ooooo Wanderers we love you!" Wij verstonden niet alles wat gescandeerd werd maar mijn favoriet was toch wel "When the Wolves come marching in".
Op momenten dat de wedstrijd minder interessant werd, begonnen de supporters in aangrenzende vakken naar elkaar te roepen en te schreeuwen, niet altijd in subtiele bewoordingen. Het equivalent van "'t Is stil aan de overkant", "We forgot that you were here", was het meest vriendelijke dat de Blues fans te horen kregen. Een twintig-koppige politiemacht hield streng in de gaten dat iedereen zich aan de regels hield.
Tegen het einde van de eerste helft was het raak: Kevin Doyle scoorde voor de Wolves. Onze tribune ging volledig uit zijn dak. Achter ons werd zo enthousiast gesprongen en gejuicht dat een man over de klapstoeltjes heen een rij omlaag viel. De Danny Devito-lookalike naast mij omhelsde mij en het stelletje voor ons viel elkaar in de armen.
Helaas wist Birmingham zich in de tweede helft te revancheren en bij de 2-1 viel een diepe teleurstelling over onze tribune. Buiten het stadion bleek de politiemacht die op de been was nog groter dan we dachten, maar het kwam gelukkig niet tot ongeregeldheden. In de trein hoorden we achter ons een Wolves-fan aan de telefoon vertellen: "The good news is that he didn't get arrested. The bad news is that he is sick from the beer."
Sfeerimpressie in het stadion.
dinsdag 9 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten