Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig

Ik zag het al niet zo rooskleurig in: het eerste concert van de West Midlands Concert Band, het orkest waar ik nu twee maanden lid van ben. De WMCB geeft vijftien concerten per jaar en neemt voor lief dat de bezetting niet altijd compleet is. Het concert van afgelopen zaterdag was het eerste concert met het repertoire voor 2010; noem het een try-out.

Ik nam de tram naar Wednesbury, een onooglijk maar opvallend levendig stadje tussen Wolverhampton en Birmingham. Toen ik aankwam op de concertlocatie, zat de kerk al goed vol: wij verzorgden dit optreden voor meer dan honderd bejaarden. Er was weinig ruimte voor het orkest, maar gezien de matige opkomst was dit niet echt een probleem.

Van de veertien klarinetten konden er zeven bij dit concert zijn; Roy en ik speelden met zijn tweeën derde klarinet omdat onze collega Natalie drie afwezigen moest vervangen op tweede klarinet. De bassist James ontbrak, net als één van de twee hoornisten. Voor de twee afwezige euphoniums was wel nog een invaller gevonden.

We traden op in een lichtblauwe polo en helblauw fleece-vest, beide met het logo van de band erop. In de pauze voegde de dirigent nog twee stukken uit het programma van vorig jaar in die we de afgelopen 10 weken niet geoefend hebben. Toch klonken deze twee beter dan sommige stukken die we wel geoefend hadden.

The Young Person's Guide to John Williams ging dankzij uitgebreid repeteren wel goed. The Marriage of Figaro hadden we echter slechts twee of drie keer snel doorgespeeld. Dit stuk zou voor de klarinetgroep van Philharmonie Gelre al een redelijke uitdaging zijn en bleek dus veel te hoog gegrepen voor ons afgelopen zaterdag. Het werd een soort van afvalrace waarbij Alison en ik ons niet erg succesvol een weg door de techniek bluften.

Mijn favoriete stuk uit het repertoire is Andrew Lloyd Webber: A Symphonic Portrait en mijn minst favoriete You're beautiful van James Blunt. Het stuk dat het beste ging dankzij een uitstekende hobo-soliste was Gabriel's Oboe. Voor het dieptepunt twijfel ik tussen Music from the Incredibles en James Horner: Hollywood Blockbusters. Zoals gezegd was de bassist er niet, en ook de basklarinettiste ontbrak. Dus de oude baritonsaxofonist Rex stond er alleen voor in de Incredibles. Hij had donderdag al toegegeven het niet te kunnen bijhouden en dus vielen er grote gaten in de begeleiding.

Het publiek was echter bijzonder enthousiast. Vaak klonkt er een verwachtingsvol "oe!" als dirigent Graig het volgende stuk aankondigde en het applaus was langdurig, vooral bij Highlights from Oliver en het eerder genoemde Gabriel's Oboe. Na afloop zei Graig "Well done!" tegen ons allemaal en mijn collega-muzikanten sloten zich daar allemaal bij aan. Het is immers pas het eerste concert van het jaar en als je vijftien stukken uitvoert, kunnen ze nooit allemaal goed gaan toch? En wat geeft het zolang het publiek het mooi vindt?

Volgende week is het tweede concert: een promsconcert voor een kerk die vorig jaar het concoursbezoek van het orkest gefinancierd heeft. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan! Ik heb vooralsnog erg veel plezier met het spelen van deze grote hoeveelheid weinig pretentieuze muziek waaraan zo weinig repetitietijd besteed wordt dat de uitvoering ervan nog voldoende verrassingen biedt.

Baritonsaxofonist Rex tijdens het concert in Wednesbury