Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen

Na het eerste concert dat vorige week niet geheel vlekkeloos was verlopen, gaven we zaterdag een tweede concert. De tweede helft was een programma met als thema The last night of the Proms, dus er werden Union Jacks (vlaggetjes) uitgedeeld aan het publiek. De promsmuziek die was toegevoegd aan het programma (Pomp And Circumstance, 633 Squadron, Jerusalem en Fantasia on British Sea Songs) waren oude bekende stukken voor het orkest die de laatste weken nauwelijks meer gerepeteerd waren. (Ik had mijn partijen thuis nog wel even bekeken.)

Het grootste gedeelte van het concert ging wel goed, behalve dan dat Phil, de drummer, tijdens The Incredibles met zijn stok in de mouw van zijn jasje bleef hangen en daardoor de weg kwijt raakte, met als gevolg dat Graig moest afslaan en we opnieuw begonnen.

We sloten het concert af met Fantasia on British Sea Songs, een heel bekend Last night of the proms-stuk dat eindigt met Rule Britannia. Het publiek zong mee en zwaaide met de Union Jacks. En toen gebeurde er dit: Graig, de dirigent, dacht zes maten voor het eind dat het stuk was afgelopen. Hij sloeg zes maten te vroeg af! Het merendeel van de muzikanten stopte ook direct met spelen. Het publiek reageerde verrast en begon toen toch maar te klappen. We hadden eventueel nog een toegift kunnen doen maar Graig was daarvoor te gegeneerd.

Ik dacht dat ik me prima door de voor mij onbekende muziek had geslagen, totdat Natalie en ik onze klarinet aan het inpakken waren en Tom (van de 2e klarinetten) aan ons vroeg: "Hadden jullie niet in de gaten dat jullie de begeleiding in de Hornpipe in dubbel tempo speelden? Jullie speelden achtsten in plaats van kwarten." De Hornpipe bevat dertien keer achter elkaar dezelfde melodie, die je op elk gewenst moment zou kunnen instappen. Het begint heel erg langzaam en de eerste acht keer dat de melodie gespeeld wordt, hebben wij begeleiding. Daar waren we dus twee keer zo snel doorheen gegaan.

Het gevolg: toen wij klaar waren met de Hornpipe had de rest van het orkest nog vier keer de melodie te spelen. En wij hadden ons al afgevraagd of we een herhaling gemist hadden. "Ik zat te ver weg om jullie te waarschuwen," zei Tom, (misschien herinner je je nog dat in ons orkest de eerste klarinetten tussen de tweede en derde in zitten) "maar ik dacht: 'Can someone stop the third clarinets!'"

Ondanks dit allemaal heb ik nog steeds veel plezier bij de WMCB. Als ik hier langer zou wonen, zou ik zeker een paar goede vrienden maken in het orkest. Elke week vraagt er wel een mede-muzikant hoe lang ik nog blijf, en of ik nog een keer terug kom. Misschien kan ik Paul een keer overhalen om een weekend naar Wolverhampton te komen als de band een concert geeft. Ze zouden met alle plezier een euphonium voor hem regelen zodat we samen mee kunnen spelen. En dan kan hij zelf meemaken waar ik hem nu steeds over vertel.

Meer foto's op Picasa.
Het hele programma.